دره‌ای که جای من نبود

سال‌ها پیش یکی از اقوام که مقیم آمریکا بود پس از مدت‌ها دوری از وطن سری به دیار مادری‌اش زده بود. هر شب یکی از اقوام مهمانی می‌گرفت و او را دعوت می‌کرد. در خلال یکی از همین مهمانی‌ها وقتی فهمید من مشغول تحصیل در رشته هوش مصنوعی در مقطع دکترا هستم، برایم راجع به منطقه‌ای در نزدیکی محل سکونتش در سن‌خوزه کالیفرنیا صحبت کرد؛ مکانی که دفاتر بزرگ شرکت‌های کامپیوتری آن زمان همه در آنجا قرار داشتند. البته آن زمان هنوز موج انواع و اقسام شبکه‌های اجتماعی یا اپلیکیشن‌های پیام‌رسان راه نیفتاده بود. حتی صنعت موبایل و کلیه متعلقاتش در ابتدای راه خود قرار داشت. اما برای من که از سیلیکون‌ولی (Silicon Valley) قبلاً شنیده و در اینترنت قدری پیگیر رشد سریعش بودم، شنیدن حال و هوای دست‌اول آن از زبان یک شاهد عینی بسیار جذاب بود. هرگز یادم نمی‌رود آخرین جمله آن فامیل‌مان را که گفت:«خلاصه حمیدرضا، جای تو آنجاست...» از آن شب شاید نزدیک 19 سال می‌گذرد و در این سال‌ها مسیر فناوری نقاط عطف فراوانی از سر گذرانده است؛ از رشد استفاده از اینترنت گرفته تا افزایش انفجاری کاربران موبایل و خلق صنایعی که به آن وابسته‌اند. از ایجاد بستری به نام ابر گرفته تا روند بزرگ داده‌ها و از تب اپلیکیشن‌های موبایل تا بالاخره شتاب انقلابی شبکه‌های اجتماعی. در همه این سال‌ها شاهد بودم که چگونه غول‌های این روندها و فناوری‌ها در لانه زنبوری به نام دره سیلیکونی خانه می‌کنند و از همان‌جا مسیر روش زندگی انسان‌ها را در همه جای جهان تحت تاثیر خود قرار می‌دهند. در چند سال اخیر هم آغاز کسب و کار در فناوری شکل آسان و نوپایی به خود گرفته تا نشان دهد در دنیای امروز اگر ایده اولیه‌تان درست باشد در قالب یک استارت‌آپ کوچک و با یک تیم انگشت‌شمار آینده درخشانی در یکی از دفاتر این دره، انتظار...