آیا کمال مطلوب با پیدایش همزاد دیجیتالی امکان‌پذیر است

انسان‌ها در برهه‌های مختلف از حیات خود همواره با مفهومی به نام بهتر شدن و بهبود در شیوه‌ زندگی مواجه بوده‌اند و بر اساس فطرت ذاتی به‌ صورت ناخودآگاه به آنها القا می‌شود که در مسیری که طی می‌کنند باید نواقص خود را برطرف کنند. نمونه‌ خیلی عامیانه از چنین دیدگاهی، کاربرد آینه در زندگی روزمره عده‌ زیادی از افراد است که با توجه به عادات‌شان، به میزان محدود یا خیلی زیاد از آن استفاده می‌کنند. در واقع، آینه به مثابه ابزاری که می‌تواند یک مشابه از خود جسمانی افراد نمایش دهد حس خوبی به آنها منتقل می‌کند چراکه اشخاص را قادر می‌سازد با اصلاح ظاهر خود آماده ورود به زیست‌بومی شوند که دست‌کم به لحاظ ظاهری در آن معتبر به‌ شمار می‌آیند و می‌توانند با دیگران بهتر تعامل کنند. البته میزان توجه به این خود جسمانی هم متفاوت است و درجات مختلفی دارد. بعضی‌ها اصلاً به این موضوع توجه ویژه‌ای نمی‌کنند و برخی دیگر بیش از حد درگیر آن شده‌اند. خوب و بد مشخصی هم در مورد اینکه کدام یک از این رفتارها موجه‌تر است وجود ندارد؛ یکی ترجیحش داشتن ریش است و دیگری فرم خاصی را برای موهای خود می‌پسندد. حال با هر معیاری، این تلقی وجود دارد که تصویر آینه، خودی از فرد است و با به ‌وجود آمدن دوربین‌های دیجیتالی، افراد می‌توانند چیستی ظاهر را همیشه به همراه داشته باشند و به ‌صورت لحظه‌ای از خود جسمانی‌شان مراقبت کنند. در این راستا، هم آینه به فرد اطلاعات می‌دهد و هم به صورت ناخودآگاه بالعکس آن رخ می‌دهد و بر اساس این برهم‌کنش تلاش می‌شود که حداقل در ظاهر جسم به بلوغ برسد. نقش پیشینه در تحقق آرزوها به هر صورت آینه هم برای خود سابقه‌ای تاریخی دارد؛ یعنی در زمان مشخصی انسان دریافته که بدون توجه به ذات انعکاسی که در آب و امثالهم است می‌تواند...