این راه بی‌نهایت

ظهور فناوری‌های نوین ارتباطی عرصه‌های گوناگون علم و هنر را با چالش‌های جدی مواجه کرده است. بدون شک صنعت سینما نیز از مواجهه با چنین چالش‌هایی بی‌نصیب نمانده است؛ چالش‌هایی که تلاش سینما برای تصویر واقعیت و خیال را با مفاهیمی چون واقع‌گرایی مجازی و فراواقع‌گرایی دچار تعریفی نوین کرده است. در این نوشته تلاش بر این است تا با نگاهی تاریخی به سیر تحول فناوری در صنعت سینما به تاثیرات حضور فناوری‌های دیجیتال در تولید و پخش آثار سینمایی پرداخته شود. بلمی به سوی ساحل سینما که هنر هفتم نامیده شده‌، از آغاز پیدایش خود تاکنون مراحل تحولی گوناگونی را پشت سر گذاشته است. حرکت جادویی تصاویر متحرک بر پرده سینما تاکنون به شکل‌های مختلف تماشاگران را به دنیاهای دیگر برده است؛ دنیایی که به‌رغم تفاوتش با جهان واقعی کاملاً باورپذیر به نظر می‌رسد. سینما امکان سفر در زمان و مکان، تجربه‌ زندگی‌های تازه و حتی جایگزین کردن آنها با تجربیات شخصی را فراهم می‌آورد. سینما را هنر هفتم نامیده‌اند چرا که پس از معماری، مجسمه‌سازی، تئاتر، نقاشی، موسیقی ‌و رقص ‌پدید آمد و البته‌ تلفیقی ‌از همه‌ آنها شد. از سوی دیگر این هنر علاوه بر خلاقیت ذهنی سینماگر به دوربین و در واقع ابزارهای خاص و وسایل ویژه صنعتی هم نیاز دارد، از این روست که آن‌ را هنر- صنعت نامیده‌اند. این هنر که هنوز هم در مقایسه با هنرهای پیش از خود جوان به شمار می‌رود، با تمام شگفتی‌هایش مدام در حال رشد و تحول است. حداقل تا پیش از ظهور تکنولوژی‌های دیجیتال سینما چیزی نبود جز مجموعه‌ای از تصاویر ثابت (سیاه و سفید یا رنگی) که با سرعتی معین (24 عکس در ثانیه) با دستگاهی به نام پروژکتور روی پرده مخصوصی تابانده می‌شدند. آنچه این تصاویر را واقعی‌تر جلوه می‌داد، ضبط و پخش همزمان صداها بود. واقعیت این است که به حرکت درآوردن تصاویر در...