میکروارگانیسم‌های صنعت پرداخت

در حال حاضر لایه صفری از نظر کسب و کار در کشور شکل گرفته است که در این لایه زیرساخت‌ها و سرویس‌های حاکمیتی مانند شاپرک و شتاب و تراکنش‌های دریافت وجه از خودپرداز، انتقال وجه و خرید کارتخوان وجود دارد. ابزارهای مدرن مانند کیف پول هنوز شکل نگرفته و متاسفانه ابزار ارزان و اقتصادی مانند پول خرد و اسکناس به صورت مناسب کار نمی‌کند. تراکنش‌های دریافت وجه نقد از خودپرداز سالانه بین 1500 تا 2000 میلیارد تومان هزینه دارد که با توجه به اینکه هیچ کارمزدی پرداخت نمی‌شود حداقل به اندازه 25 صدم درصد باعث افزایش نرخ بهره می‌شود. وضعیت بسیار بدتری در تراکنش‌های خرید وجود دارد و حداقل 1500 میلیارد تومان به صورت مستقیم از طرف بانک‌ها هزینه شبکه پرداخت می‌شود . اگر هزینه اجاره چهار میلیون کارتخوان با متوسط مبلغ اجاره حدود 25 هزار تومان را به آن بیفزاییم هزینه بسیار افزایش می‌یابد. کارمزدمحور نبودن فعالیت‌های کنونی و گران بودن خدمات کنونی بسیاری از فعالیت‌های بانک‌ها کارمزدمحور نیست. این مساله و همچنین گران بودن دریافت وجه، خرید و تراکنش‌های پایا و ساتنا به صورت نرخ بهره به شبکه بانکی تحمیل می‌شود. هر تراکنش برداشت وجه شتابی 2300 تومان و هر تراکنش خرید حداقل 250 تومان هزینه به سیستم بانکی و پرداخت وارد می‌کند در حالی که هزینه انجام تراکنش در تجمیع‌کننده‌ها به شدت پایین است و با تجمیع تراکنش‌ها بین 50 تا 80 درصد تراکنش‌های کنونی حذف می‌شود. وضعیت نامناسب زیرساخت‌های کنونی میانگین و میانه تراکنش‌های خرید در کشور ما بسیار پایین است؛ میانه بین پنج تا 10 هزار تومان و میانگین کمتر از 100 هزار تومان است. با توجه به هفت بار تسویه پایا و فرکانس مراجعه به کارتخوان تراکنش‌ها به قدر کافی تجمیع نمی‌شوند و میانه و میانگین تراکنش‌های پایا نیز دارای وضعیت خوبی نیستند . روزانه بین پنج تا 10 میلیون تراکنش پایاانجام می شود،...