راه بی‌پایان

در مطالعات باستان‌شناسی بر دیوارهای غاری به قدمت حداقل ۳۱ هزارساله نقاشی‌هایی پیدا شده که کنارش جای دست وجود دارد و به عبارتی دیگر با اثر دست و انگشت، فردی از قعر تاریخ، هویت و حضور خود را خطاب به آیندگان فریاد می‌زند. همچنین ژائو باروس (Joao de Barros)، نویسنده اسپانیایی، در خاطرات خود نوشته که بازرگانان چینی اولیه برای عقد قراردادهای تجاری خود از اثر انگشت استفاده می‌کردند و اثر انگشت به عنوان ابزار احراز و اثبات هویت مورد استفاده قرار می‌گرفته است. با چنین سابقه و قدمتی تصور می‌شود که برای این مساله راه‌حل قطعی پیدا شده و این راه به پایان رسیده است و دیگر این موضوع، دغدغه‌ای برای انسان و کسب‌وکار امروز نباشد؛ اما هست! هویت مفهومی است که به هر موجودیتی در زیست‌بوم اجازه تمایز می‌دهد و یکتایی هویت موجودیت تضمین می‌شود. حال در هر اکوسیستمی که موجودیت می‌خواهد خدماتی اخذ کند نیاز است هویت خویش را اعلام کند و راستی‌آزمایی هویت ادعاشده، مساله احراز هویت است. در این نقطه است که باید درباره ریسک‌های احراز هویت به عنوان «مساله احراز هویت» صحبت شود. ریسک‌های‌ جعل هویت و هویت ساختگی همواره وجود داشته است و در زیست‌بوم دیجیتالی این موضوع اهمیت مضاعفی پیدا می‌کند؛ به ویژه آنکه احراز هویت دیجیتالی بخواهد ابزاری برای اعطای مجوز بهره‌گیری از خدمات حساسی مانند خدمات مالی باشد. هویت دیجیتالی نمایش دیجیتالی یک موجودیت با جزئیات کافی است؛ به عبارت دیگر بیانگر تمایز و هویت ویژه موجودیت در زیست‌بوم دیجیتالی است. در مفهوم هویت در فضای فیزیکی، دو دسته‌بندی از هویت وجود دارد: نخست «هویت رسمی» است که مبتنی بر خصوصیات (ویژگی‌ها یا شناسه‌ها) شخصی و برای ایجاد یکتایی فرد در میان جامعه است و از سوی دولت به رسمیت شناخته می‌شود و تمامی خدمات دولتی بر پایه آن ارائه خواهد شد. از سوی دیگر «هویت کاربردی» هویتی است که...