پادشاهان اپلیکیشن و بیماران لخت

کرونا باعث شده ارائه بسیاری از خدمات به شکل غیرحضوری صورت گیرد. از خدمات دولتی گرفته تا آموزش. با این حال ارائه غیرحضوری برخی از خدمات که اصولاً ارائه حضوری‌شان با خطر سلامت بیشتری روبه‌روست در اولویت قرار دارد و از این روست که در ماه‌های اخیر مشاهده کردیم که «اسنپ» که از یک تاکسی آنلاین اینترنتی کم‌کم به یک «سوپراپ» تبدیل می‌شود بخش خدمات پزشکی خود را نیز به کاربران ارائه کرده است. با وجود این، بسیاری از مردم نسبت به اطلاعات پزشکی خود حساسیت دارند و دل‌شان می‌خواهد حریم این اطلاعات توسط بازیگران عرصه سلامت رعایت شود (یا دست‌کم قاعدتاً باید چنین حساسیتی وجود داشته باشد). سوال این گزارش این است که در حقوق ایران چه ضمانت‌های قانونی‌ای برای رعایت حریم خصوصی اطلاعات توسط بازیگران مجازی یا به عبارت روشن‌تر، بازیگران مبتنی بر فناوری این عرصه وجود دارد. حریم خصوصی در نرم‌افزار پزشکی چگونه نقض می‌شود؟ ابتدا بیایید صورت‌مساله را با هم مرور کنیم. در حال حاضر با سه دسته نرم‌افزار پزشکی در بازار فناوری کشور مواجه هستیم: دسته اول نرم‌افزارهایی هستند که به شما کمک می‌کنند تا بتوانید به صورت غیرحضوری از پزشک مورد نظر خود نوبت بگیرید. دسته دوم نرم‌افزارهایی هستند که شما را با برخی از پزشکان به صورت مجازی مرتبط می‌کنند تا از آنها مشاوره بگیرید. دسته سوم هم نرم‌افزارهایی هستند که مثل یک بانک اطلاعاتی کار می‌کنند و اطلاعاتی در خصوص داروها یا بیماری‌ها به شما ارائه می‌دهند. دسته‌های اول و سوم این نرم‌افزارها این امکان را دارند که با جمع‌آوری اطلاعات، پزشک مورد نظر را معرفی کنند یا اطلاعات داروهای جست‌وجوشده یا بیماری‌هایی که در مورد آن مطالعه می‌کنید را در اختیار شما قرار دهند و البته با استفاده از آن حریم خصوصی شما را نقض کنند؛ مثلاً نرم‌افزار متوجه می‌شود که شما به دکتر پوست و مو مراجعه می‌کنید یا به...