نرسیده به تقاطع نفت، سر پیچ فناوری
پیدا کردن دفتر جدیدش زیر سایه برج‌های آ اس پ کار آسانی نیست. فاوانفت که این روزها او مدیرعاملش است تازه این ساختمان را تحویل گرفته و ساختمان در حاشیه بلوار آزادگان تقریبا نامرئی به نظر می‌رسد؛ بدون هیچ نشانه و تابلویی. آسانسور که پنج طبقه را بالا می‌رود، دهه‌های عمرش را می‌شمارم. حالا باید دهه ششم را هم رد کرده باشد. دفترش خالی است و روی دیوارها می‌توان احادیثی از ائمه را خواند. صدای سلام دادنش را از سر سجاده‌ای که در اتاق مجاور پهن است، می‌شنوم. روی کاغذی پشت ویترین کتاب‌‌های اتاق نوشته «زندگی نه آنقدر شیرین است و نه مرگ آنقدر ترسناک که انسان شرافتش را بفروشد». منتظر هستم نمازش را سر فرصت بخواند، از پنجره پارک جوانی را که در حاشیه امیرآباد می‌سازند نگاه می‌کنم، نهال‌هایی که می‌کارند هنوز خیلی کوچک هستند. سال‌ها وقت لازم است تا بتوانند بر سر کسی زیر این آسمان خاکستری سایه بیندازند. بسیاری از ما روزهای بالیدن‌شان را نخواهیم دید.
۱۴ مهر ۱۳۹۴
