زرین‌پال زمینه کاری: ارائه‌دهنده درگاه پرداخت آنلاین نیروی انسانی: 53 نفر سال تاسیس: ۱۳۸۹ بازی در زمین بزرگان همیشه برای قهرمانان جوان داستان کاری پرپیچ و خم و همراه با فراز و فرود بوده است. قهرمانان جوانی که هنوز از یک خان عبور نکرده، باید برای کُشتن غول مرحله بعد فکری به حال خود کنند. الگوی داستانیِ تولد و رشد و بلوغ کسب و کارهای جدید نیز چندان بی‌‌شباهت با همین داستان‌های افسانه‌ای نیست. داستان بازیگران کوچکی که برای برداشتن کوچک‌ترین قدم‌ها باید با قوی‌ترین غول‌ها بجنگند و آنها را به زانو درآورند. جالب اینجاست که این داستان مواجهه کوچک و بزرگان، فقط روایتگر تاریخ «زرین‌پال» نیست بلکه ماهیت کسب و کارشان را نیز توضیح می‌دهد. چرا که نه تنها خودشان در این 10 سالی که از حضورشان در بازار فناوری می‌گذرد، مجبور به عبور از خان‌های بی‌شماری بودند که اصولاً ایده‌شان نیز کمک کردن به کسب و کارهای کوچک و تازه‌ای بود که با غولی مثل پرداخت دست به گریبان بودند. حالا که نزدیک به 10 سال از عمر این کسب و کاری که دیگر کوچک نیست می‌گذرد، ما هم هوای گشت و گذار در لایه‌ها و بخش‌های مختلف آن به سرمان زد که در آغاز یک روز نه‌چندان سرد زمستانی اتفاق افتاد. [aparat id="mkBtf"] دوران تولد روز از آن روزهایی بود که هم آفتاب از آسمان می‌بارید و هم سوز سرما تا عمق جان نفوذ می‌کرد. این‌گونه بود که در کشاکش باد و آفتاب به یکی از ساختمان‌های مجموعه «زرین‌پال» رسیدیم که شباهتی به یک ملک تجاری نداشت و بیشتر به ساختمانی مسکونی می‌مانست که مدتی بعد از لابه‌لای گفت‌وگوهایمان روشن شد ملک پدری برادران امیری است و دلیل حضورشان در آن جغرافیای نه‌چندان شبیه به یک شرکت. از مدیر روابط عمومی مجموعه شنیدیم که اینجا تنها مقصد ما نیست و پس از انجام گفت‌وگو با چند تن...
همیشه نوشته‌ام آدم خاطره‌بازی نیستم. نوستالژیک بودن برای روزنامه‌نگار مثل این است که سم‌شناس باشی و هر بار با ساختن یا شناختن یک زهر کمی هم خودت از آن بچشی! کوله‌بار روزمرگی می‌تواند از بار روزها و سال‌هایی که به نوشته تبدیل کرده‌ای چنان سنگین شود که کمرت را بشکند. این روزها این بار را فقط می‌توان بر دوش سایت ماهنامه انداخت؛ جایی که خیلی زیبا و خوش آب و رنگ چنان نسخه سپیدکاری‌شده و مدرنی از نوشته‌های قدیمی‌ات نشان می‌دهد که خودت هم می‌مانی این نوشته تر و تمیز کار چه کسی بوده.
سعید امامی مثل همه سال‌هایی که می‌شناسمش با کت و شلوار و کراوات خوش‌تیپ و عطرزده وارد آسانسور ماهنامه پیوست می‌شود. دیدن تحریریه خالی که به دلیل دورکاری تحمیلی کرونا تعطیل است غم‌انگیز است، اما با دیدن همان خوش‌مشربی و وقت‌شناسی که در کمیسیون نرم‌افزارهای پیشرفته سازمانی مشخصه‌اش است ناخواسته زیر ماسک لبخند می‌زند. می‌دانم هنوز هم وقتی جایی می‌داند به ظاهرش گیر می‌دهند خیلی بی‌سروصدا غایب می‌شود. اینکه نوه حاج میرزا آقاامامی چهره جاودانی مینیاتور اصفهان و روحانی هنرمند جلدهای سوخت حالا یک کراواتی است که احتمالاً مشهورترین چهره ERP کشور به حساب می‌آید خودش به خودی خود برای اثبات گذر تاریخی کافی است. سعید امامی آن روز در مقابل دوربین و پشت فنجان‌های قهوه، چهره حتی متفاوت‌تری از خود نشان داد که بیانگر آن بود که با چه صعود و سقوطی یکی از اولین سری فارغ‌التحصیلان مدرسه عالی کامپیوتر ایران توانست جزو موسسان شرکت تاریخی پارس سیستم باشد. در روایت این سرگذشت شخصی با ما همراه باشید.
0 نظر