آیا شهرزاد وعده‌های شهری را عملی کرد یا تهران من را تکرار می‌کند؟ شهرزاد، روایت ناتمام خدمات دیجیتال تهران

«شهرزاد» با شعار تحول در خدمات غیرحضوری شهری معرفی شد و قرار بود جایگزین «تهران من» شود. اما بررسی تجربه کاربران و گزارش‌های رسمی نشان می‌دهد بسیاری از خدمات آن یا نیمه‌حضوری‌اند یا دچار اختلال. با وجود هزینه ۱۲.۵ میلیارد تومانی و تبلیغات گسترده، شهرزاد هنوز فاصله زیادی با وعده‌های نخست دارد و بیشتر قصه‌ای از موازی‌کاری، هزینه‌کردهای پرابهام و بی‌ثباتی مدیریتی را روایت می‌کند تا تحول واقعی در خدمات شهری تهران. شهرزاد که شهرداری تهران آن را با شعار تحول در خدمات غیرحضوری شهری معرفی کرد، امروز بیش از آنکه تصویری از آینده شهر هوشمند باشد، بازتابی از چالش‌های مدیریتی، موازی‌کاری و هزینه‌کردهای پرابهام در پروژه‌های فناوری شهری است. این اپلیکیشن قرار بود جایگزین تهران من شود، اما نه‌تنها بسیاری از خدمات آن هنوز عملیاتی نیست، بلکه تجربه کاربران نشان می‌دهد با وجود تبلیغات گسترده، شهرزاد همچنان فاصله زیادی با نخستین وعده‌ها دارد. شهریور ۱۴۰۱ هنوز سایه هک گسترده سامانه‌های شهرداری بر سر شهر تهران سنگینی می‌کرد. در همان زمان، اپلیکیشن تهران من که قرار بود دروازه ورود شهروندان به خدمات غیرحضوری باشد، با اختلال‌های پی‌درپی از نفس افتاد. بی‌ثباتی مدیریتی در سازمان فناوری اطلاعات شهرداری و تغییرات مکرر مدیران نیز باعث شد این اپلیکیشن هرگز به وضعیت پایدار بازنگردد. در چنین شرایطی، ایده شهرزاد متولد شد؛ اپلیکیشنی که قرار بود قصه‌ای نو برای خدمات شهری تهران روایت کند. بر اساس قرارداد ثبت‌شده در سامانه شفافیت شهرداری، در اسفند ۱۴۰۱ سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرداری قراردادی به ارزش ۱۲.۵ میلیارد تومان با شرکت توسعه ارتباطات هوشمند تبیان منعقد کرد تا «سوپراپلیکیشن شهروندی شهرزاد» را طراحی و راه‌اندازی کند. اجرای این پروژه به صورت کامل به شرکت عمید رایانه شریف (عرش) واگذار شد؛ اقدامی که از همان ابتدا پرسش‌هایی جدی درباره شفافیت و ضرورت این واسطه‌گری ایجاد کرد. شهرداری تهران از شهرزاد به ‌عنوان کیف پول الکترونیکی شهروندی نام...