فقط پای فناوری در میان نیست؛ حواس‌پرت مدرن

اغلب فناوری را مقصر اصلی کمبود تمرکز می‌دانند. اما سبک زندگی مدرن ما- استرس، سیستم کاری مبتنی بر رقابت‌ و حتی رژیم غذایی‌مان- نیز می‌تواند توانایی توجه کردن را کاهش دهد. آیا باید نگران این موضوع باشیم یا آن را صرفاً پیامد طبیعی تکامل‌مان تلقی کنیم؟ و آیا می‌توان کاری در این زمینه انجام داد؟ بر اساس افسانه‌های سلتیک، دریاچه انول حاصل اشک‌های الهه دوا است. دوا در یک منطقه دوردست در جنگل انبوه کوهستان «پیکو دو اروپا» در شمال اسپانیا اشک ریخت. زیبایی این دریاچه که بیش از هزار متر از سطح دریا ارتفاع دارد نسبت مستقیمی با زحمتی دارد که باید بکشید تا بدون حضور انبوه گردشگران از آن بازدید کنید؛ باید قبل از هفت و ۳۰ دقیقه صبح برسید، یعنی قبل از اینکه ورود خودروهای خصوصی ممنوع شود. یک زن جوان اهل کره جنوبی با یک خودرو کرایه‌ای کمی بعد از هفت صبح به محل دریاچه می‌رسد. به لب دریاچه می‌رود، پشت می‌کند، دوربین گوشی تلفنش را فعال می‌کند، میله سلفی تلسکوپی‌اش را باز می‌کند، چند کلمه به کره‌ای زمزمه می‌کند، به مدت کمی بیش از یک دقیقه چند حالت صورت خنده‌دار می‌گیرد و از راهی که آمده برمی‌گردد؛ بی‌آنکه برگردد و به دریاچه نگاه کند. امروز الهه دوا شاید مثل هزاران سال پیش اشک بریزد؛ نه به خاطر اینکه چوپان‌ها در شب توفانی به او پناه ندادند بلکه به خاطر بی‌توجهی آن زن به مخلوقش. الویس پریسلی هم شاید گریه می‌کرد اگر می‌دید صدها طرفدارش هر روز هنگام مراجعه به «قصر گریسلند» او چشمان‌شان به آی‌پدشان دوخته شده‌ است. همین وضعیت بود که به جان هری، روزنامه‌نگار بریتانیایی، الهام بخشید یا شاید تحریکش کرد تا کتاب «تمرکز غارت‌شده: چرا نمی‌توانید توجه کنید- و چگونه دوباره عمیق فکر کنیم» را بنویسد. هری توضیح می‌دهد: «سازمان این دستگاه‌ها را به مراجعه‌کننده‌ها می‌دهد تا به آنها در مسیر گردش...