چالش‌های سرمایه‌گذاری شرکت‌های صنعتی بزرگ در اکوسیستم استارت‌آپی؛ آشناسازی دو دنیا

در سال‌های اخیر میزان سرمایه‌گذاری شرکت‌های صنعتی بزرگ کشور در اکوسیستم استارت‌آپی ایران هم از منظر تعداد و هم از نظر میزان سرمایه‌گذاری رشد فزاینده‌ای داشته است و کم‌کم مشاهده می‌کنیم که شرکت‌های بزرگ و گروه‌های صنعتی بزرگ متعلق به بخش خصوصی کشور تمایل و اشتهای ریسک بیشتری به ورود به بخش‌های نوآورانه و فناورانه و به‌نوعی اقتصاد دانش‌بنیان یا اقتصاد دیجیتالی نشان می‌دهند. این امر در ذات خود بسیار ارزشمند است و باعث رشد سهم دیجیتال و اقتصاد نوآوری در تولید ناخالص داخلی کشور شده و از طرفی به کاهش نرخ خروج سرمایه‌های انسانی فناور و نوآور از کشور در قالب پدیده مهاجرت خواهد انجامید. اگرچه به صورت مستمر شاهد سرمایه‌گذاری‌های جدید بخش کلاسیک اقتصادی کشور (بخش متداول اقتصادی) در اکوسیستم استارت‌آپی هستیم و اخبار آن را در رسانه‌ها دنبال می‌کنیم، اما این صرفاً یک روی سکه است. در آن سوی سکه نیز تعداد بسیار زیادی استارت‌آپ و تیم‌های کوچک نوآور وجود دارند که از میدان مذاکره با شرکت‌های بزرگ ناکام خارج می‌شوند و تعاملات و مذاکرات طولانی آنها منجر به سرمایه‌گذاری نمی‌شود و باعث سرخوردگی و مستهلک شدن روحی این تیم‌ها می‌شود. سرمایه‌گذار و سرمایه‌پذیر باید هم قوانین یکدیگر را به رسمیت بشناسند، هم به قوانین یکدیگر احترام بگذارند و هم بکوشند روابط‌شان را بر اساس تفاوت‌های فرهنگی و حاکمیت سازمانی خود بازتنظیم کنند در این نوشتار می‌کوشم در مورد دلایل ناکامی برخی مذاکرات بین تیم‌های استارت‌آپی و شرکت‌های بزرگ بر اساس تجارب و مشاهدات شخصی نکاتی را مطرح کنم با این امید که در آینده شاهد تعداد بیشتری سرمایه‌گذاری و افزایش حجم و سرعت حرکت نقدینگی شرکت‌های بزرگ به سمت تیم‌ها و شرکت‌های کوچک استارت‌آپی به عنوان موتور محرک اکوسیستم نوآوری و اقتصاد دیجیتالی کشور باشیم. به طور کلی به نظر می‌رسد این دو قبیله لزوماً زبان هم را به‌درستی متوجه نمی‌شوند و به یک مترجم برای...