چه کسی دموکراسی را تعریف می‌کند؟

اغلب دیجیتالی‌سازی شهر را روشی برای توانمندسازی شهروندان می‌دانند. ولی هنگامی که فناوری دیجیتالی به هر جنبه‌ای از زندگی نفوذ می‌کند، از تجربه شخصی گرفته تا احتمال دور تشکیل شبکه فضای شهری، چه کسی شهروندی را تعریف می‌کند؟ مارک دین پژوهش‌های اخیر دانشگاهی در زمینه حقوق شهروندان در شهرهایی با ارتباطات فراوان را تشریح می‌کند. بهبود شهر هوشمند برای همه با این تضمین آغاز می‌شود که فناوری دموکراسی را بهبود می‌بخشد. مفهوم شهر هوشمند اکنون مساله‌ای است که سیاست‌گذاران و جوامع شهری اغلب به آن می‌پردازند. فناوری‌هایی نظیر وای‌فای عمومی رایگان، ردیابی GPS حمل‌ونقل عمومی، اینترنت پرسرعت برای کارآفرینان، وسایل نقلیه‌ای که می‌توانند با چراغ‌های راهنمایی ارتباط برقرار کنند، سامانه‌های به‌اشتراک‌گذاری موتورهای شهری و سطل زباله‌های هوشمند از جمله نوآوری‌های شهر هوشمند هستند که سیاست‌گذاران پشتیبانی می‌کنند تا شهروندان با محیط شهری در عصر دیجیتالی ارتباط برقرار کنند. اما وقتی تمرکز سیاست‌گذاری بر این ابعاد فناوری و کارآمدی آنها در خلق شهرهای مرتبط بیشتر باشد سیاست‌گذاران ممکن است از مسائل مهم دیگر غافل شوند. با توسعه شهرهای هوشمند جمع‌آوری داده‌های کلان به موضوع مهم تبدیل می‌شود، زیرا مسائلی نظیر حریم خصوصی، امنیت و دسترسی مطرح می‌شود. جو شاو و مارک گراهام تاکید می‌کنند که: با افزایش جمعیت ساکن در مناطق دیجیتالی یا مجهز به واقعیت افزوده توسعه بیشتر مفهوم حق اطلاعاتی در شهر به امری مهم تبدیل می‌شود، زیرا بازتولید قدرت از طریق هنجار، محتوا، کنترل و اشاعه اطلاعات را مطرح می‌سازد. چه‌ کسی از داده‌ها استفاده می‌کند؟ تحقیقات پیشین چالش واقعی جمع‌آوری داده‌ها را نشان می‌دهد که حریم خصوصی و امنیت شهروندان را تضمین نمی‌کند. این نوع فناوری‌ها اغلب توسط شرکت‌های خصوصی خریداری می‌شوند یا توسعه می‌یابند؛ یعنی حق مالکیت دسترسی عمومی به داده‌های تولیدشده را غیرممکن می‌سازد. نکات مثبت راهبردهای شهر هوشمند در برابر خطرات و تحولات پرشتاب رنگ می‌بازد. در چنین حالتی استفاده از داده‌ها در فرایندهای...