کریستوفر فرگوسن روان‌شناس می‌گوید در تاثیر فناوری بر مغز اغراق شده است؛ اینترنت هروئین و شیشه نیست

مردم درباره آثار روانی مدت‌زمان تماشای نمایشگر چقدر باید نگران باشند؟ برقراری تعادل بین کاربرد فناوری و سایر جنبه‌های زندگی روزمره منطقی به نظر می‌رسد اما توصیه‌های متضاد زیادی درباره این تعادل وجود دارد. بخش عمده بحث حول مبارزه با «اعتیاد» به فناوری چارچوب‌بندی می‌شود. اما از نظر من این وضعیت شبیه وحشت اخلاقی است که باعث می‌شود ادعاهای ترسناکی بر مبنای داده‌های ضعیف مطرح شود. برای مثال، در آوریل ۲۰۱۸، برنامه « America Inside Out» کتی کوریک، خبرنگار تلویزیون، بر آثار فناوری بر مغز مردم تمرکز کرد. این قسمت با حضور هم‌بنیان‌گذار کسب‌وکاری اجرا شد که به درمان اعتیاد به فناوری می‌پردازد. مهمان برنامه اعتیاد به فناوری را با اعتیاد به کوکائین و سایر مواد مخدر مقایسه کرد. این برنامه همچنین این‌طور القا کرد که کاربرد فناوری ممکن است باعث بروز بیماری‌های زوال حافظه مانند آلزایمر شود. سایر صاحب‌نظران مانند ژان تونگ روان‌شناس تلفن‌های هوشمند را به خودکشی نوجوانان ربط داده‌اند. [caption id="attachment_201354" align="aligncenter" width="450"] کریستوفر فرگوسن:شواهد چندانی در دست نیست تا نشان دهد فناوری بیشتر از فعالیت های لذت‌بخش دیگر باعث زیاده روی می شود.[/caption] من روان‌شناسی هستم که با نوجوانان و خانواده‌ها کار می‌کنم و تحقیقاتی درباره کاربرد فناوری، بازی‌های ویدئویی و اعتیاد انجام داده‌ام. معتقدم اکثر این ادعاهای رعب‌آور درباره فناوری بی‌ارزش‌اند. چند افسانه درباره اعتیاد به فناوری رواج دارد که شایسته است با تحقیقات واقعی ردشان کنیم. فناوری ماده مخدر نیست برخی صاحب‌نظران ادعا کرده‌اند استفاده از فناوری همان مراکز لذتی را در مغز فعال می‌کند که کوکائین، هروئین یا شیشه آنها را فعال می‌کنند. این ادعا به ‌طور مبهمی حقیقت دارد اما واکنش مغز به تجربه‌های لذت‌بخش صرفاً به چیزهای ناسالم محدود نمی‌شود. هر چیزی که سرگرم‌کننده است منجر به انتشار بیشتر دوپامین در «مدارهای لذت» مغز می‌شود مثلاً شنا کردن، خواندن کتابی خوب، گفت‌وگوی خوب، غذا خوردن یا برقراری رابطه جنسی. استفاده از...