کاربران دولت الکترونیکی را حس نمی‌کنند

با توجه به گذشت بیش از یک دهه از مطرح شدن دولت الکترونیکی در کشور، نگاهی گذرا به روند طرح و تکوین آن در ایران برای رسیدن به ترکیب‌بندی از وضعیت دولت الکترونیکی در شرایط فعلی مفید خواهد بود. با اغماض از فعالیت‌های متفرقه و غیرمتمرکز دستگاه‌های دولتی، اولین فعالیت رسمی و سازمان‌یافته دولت در زمینه فناوری اطلاعات با تکفا (توسعه کاربردی فناوری اطلاعات) در دولت هشتم و کمی قبل‌تر، با تغییر نام نمادین وزارت «پست، تلگراف و تلفن» به «ارتباطات و فناوری اطلاعات» آغاز می‌شود. مشخصاً تغییر نام یک وزارتخانه به تنهایی عامل تاثیرگذاری محسوب نمی‌شود، اما بی‌تردید تعریف اهداف و وظایف آن همراه با اسم جدید نشان از معطوف شدن توجه دولتمردان به این مقوله دارد. در دولت‌های نهم و دهم، شاهد پیدایش تعابیر مدرن‌تر از کاربری آی‌تی نظیر دولت الکترونیکی بودیم که بروز بیرونی آن در دو بخش خودنمایی می‌کرد: یکی حرکت جدی و فراگیر سازمان‌ها و دستگاه‌های دولتی برای داشتن وب‌سایت‌های اطلاع‌رسانی و بسته به سلیقه و توان دانشی و عملیاتی آنها، حتی ارائه برخی خدمات متبوع خویش از این طریق و دیگری ظهور پدیده دورکاری و پشتیبانی ستاد دولت از آن. طی این مدت یک مفهوم دیگر نیز در حال شکل گرفتن بود که ابتدا با عنوان بحث‌برانگیز اینترنت ملی مطرح شد و سپس با توضیح و تفسیرهای موافقان و مخالفان به شبکه ملی اطلاعات تعبیر شد. نهایتاً از حدود اواخر سال 1392، در اوایل فعالیت دولت یازدهم، به ‌صورت کاملاً جدی با ردپای نسبتاً پررنگ در دستور‌العمل‌های اجرایی (همراه با تشکیل کمیته‌ای تحت عنوان دولت الکترونیکی در سطح معاونان وزرا و روسای دستگاه‌های اجرایی) شاهد ورود برداشت امروزی از دولت الکترونیکی (به عنوان مجموعه ساخت‌یافته و متصل از زنجیره خدمات دولت به کاربران) بودیم. حداقل در سطح ابلاغیه‌ها، انتظار می‌رفت با این ترکیب و نگرش جدید از سال 1394، کاربران (مردم و شرکت‌ها و...) بتوانند...