پرونده‌ای درباره وضعیت سرمایه‌گذاری فناوری در کشورهای همسایه؛ یک منطقه و چند هوا

فیلترینگ، تحمیل محدودیت‌های گاه‌وبی‌گاه بر پلتفرم‌های مختلف، افزایش تعرفه‌های اینترنت بی‌آنکه شاهد بهبود کیفیت باشیم و همچنین وضعیت نابسامان اقتصاد دانش‌بنیان در داخل کشور انگیزه‌ای شد که سراغ همسایه‌های ایران برویم و وضعیت‌شان را از نظر سرمایه‌گذاری در فناوری بررسی کنیم. درک پتانسیل فناوری در افزایش رشد اقتصادی و ایجاد مشاغل مختلف کشورهای منطقه را بر آن داشته تا نخواهند فقط با طلای سیاه شناخته شوند. دولت‌ها برنامه‌های مختلفی را در نظر گرفته‌اند تا از صنعت به کمک جذب سرمایه خارجی حمایت کنند، چه با کاهش مالیات چه به کمک ارائه ویزا به متخصصان فناوری. ایده‌ها و طرح‌های مختلف، از «شهر آینده» دوبی گرفته تا طرح عربستان برای مگاسیتی خود به نام NEOM نشان می‌دهند برخی کشورهای منطقه عزم جزم کرده‌اند تا به هاب نوآوری تبدیل شوند. در این میان مشکلات نیز پابرجا هستند: رفتن از بازاری به بازار دیگر با اصطکاک همراه است زیرا محیط رگولاتوری در هر بازار متفاوت است و سرمایه‌گذاری در بازار دیجیتالی صرفاً با پول انجام نمی‌گیرد و چارچوب رگولاتوری نیز بخش مهمی از آن است. در این پرونده رویکرد پنج کشور همسایه از جمله ترکیه، پاکستان، عربستان، قطر و امارات را در جذب سرمایه خارجی و داخلی بررسی کردیم و موانع را برشمردیم. همچنین سراغ آمار و ارقام سرمایه‌ها رفتیم و بخش‌های جالب توجه کشورهای مختلف را مرور کردیم. علاوه بر این، از انتقاداتی گفتیم که در پس جذب سرمایه‌ها مطرح می‌شود و موضوعات مختلفی مثل اتهامات نقض حقوق بشر و پولشویی را در بر می‌گیرد. در نهایت سراغ این مساله رفتیم که رویاها در این منطقه تا چه حد می‌توانند به واقعیت بدل شوند و آیا زور نوآوری به پول هنگفت ناشی از خام‌فروشی و دلالی می‌رسد یا نه.