بایدهای حقوقی محافظت از اطلاعات در کسب‌وکارهای نرم‌افزاری (۲)؛ بازی تاج و تخت

«به کسب‌وکار به عنوان یک بازی خوب، فکر کنید. رقابت‌های بسیار و قوانین حداقلی. امتیاز شما هم پول است.» این گفته بیل گیتس، در کنار کمک به داشتن دید مثبت، حقیقت تلخی را دربر دارد. قوانین حداقلی! این یک واقعیت است که در دنیای کسب‌وکار شما هر کاری را بخواهید می‌توانید انجام دهید و برای هر اقدام نامطلوب، پوشش مناسبی پیدا کنید. گاهی این پوشش می‌تواند استفاده از یک توافقنامه یا خلاء وجود قوانین حمایت‌کننده باشد. شروط و قراردادهای حاوی تعهد به عدم رقابت در بین حقوقدان‌ها، موافق و مخالفان بسیاری دارد. توجیه موافقان حمایت از کسب‌وکارهاست و نظر مخالفان بر مبنای محدود کردن فضای رقابتی و حمایت از حقوق مصرف‌کننده. در ادامه سلسله‌نوشتارهای «بایدهای حقوقی محافظت از اطلاعات در کسب‌وکارهای نرم‌افزاری» به موضوع توافقنامه عدم رقابت (non-competition) که می‌تواند همراه با شرط عدم دور زدن (non-cricumvention) باشد، می‌پردازیم: توافقنامه عدم رقابت چیست؟ توافقنامه یا شرط عدم رقابت که گاهی منع رقابت نیز خوانده می‌شود، نوعی توافق است که در آن، شخصی اعم از حقوقی یا حقیقی متعهد می‌شود فعالیت‌هایی مشابه با کسب‌وکار طرف مقابل را به صورت مستقیم یا غیرمستقیم که شکلی از رقابت است انجام ندهد. وقتی دو شخص حقوقی یا شرکت، در توافقنامه یا شرط ضمن قراردادی، تعهد به عدم رقابت با یکدیگر می‌دهند، چندان محل مناقشه نیست زیرا شخص متعهد به دانش، فناوری، محصول و آنچه نداشته است، به واسطه قرارداد دست پیدا می‌کند و بدیهی است که این نوع تعهد منطقی به نظر می‌رسد و در مقایسه با شرط عدم رقابت ذیل قراردادهای استخدامی که بعدتر به آن پرداخته خواهد شد، کمتر با اما و اگر روبه‌رو می‌شود. با توجه به اینکه بیشترین محل مناقشه در خصوص شرط یا توافقنامه عدم رقابت عموماً در حیطه مناسبات اقتصادی رخ می‌دهد، باید دید از نگاه حقوقی چه تحلیلی می‌توان برای این تعهد ارائه کرد تا جای خالی...