آیا فرهنگ طرد ثمربخش است؟ چند کلمه جادویی

سده‌ها پیش آدم‌ها را با قیر داغ شکنجه می‌کردند و بعد توی تلی از پر رهایشان می‌کردند یا پر می‌ریختند روی‌شان؛ امروز این کار جای خود را به هشتگ داده. روش و شیوه دگرگون شده، اما سوال این است که آیا فرهنگ طرد اثربخش است؟ به نظر می‌رسد همه بر سر این موضوع مشترک توافق داشته باشند که فرهنگ طرد مستلزم موضع‌گیری عمومی در برابر افراد یا موسسه‌هاست، البته برای اقداماتی که ناشایست یا توهین‌آمیز تلقی شوند. اما آیا این روش اثربخش است که صاحب‌منصبان را پاسخگو بدانیم یا خبری از رستگاری در پی این مجازات نیست؟ مل استنفیل (Mel Stanfill)، استادیار متون و فناوری University of Central Florida که استادیار زبان انگلیسی است می‌گوید: «تصور می‌کنم فرهنگ طرد،‌ بازتابی از سطح درک مردم باشد که دیگر پذیرای چیزهایی نیستند که پیشتر می‌پذیرفتند یا در گذشته یارای مقابله با آن را نداشتند؛ اما به جهاتی نوعی هراس اخلاقی است. نامه هارپر نوشته توده‌ای از افراد واقعاً ثروتمند و مشهور در مجله‌ای ملی و درباره این بود که چطور آنها را به سکوت وا داشته‌اند- گرچه هنوز به این انجمن دسترسی دارند. بنابراین مطلب واقعاً روشنگر این حقیقت است که [فرهنگ طرد] ترس از چیزی است که واقعیت ندارد. پس اگر قرار است درباره فرهنگ طرد گفت‌و‌گو کنیم، نمی‌توان جدا و در انزوا در مورد آن سخن گفت، بلکه باید آن را در بافت یا متن قضیه قرار دهیم.» آثار فرهنگ سیاه‌پوستان هرچند خفقان عمومی و تقبیح در انظار عموم اعمالی هستند که قدمتی برابر با خود جامعه دارند، فرهنگ طرد مفهومی نسبتاً تازه است که با فرهنگ سیاه‌پوستان پیوندهای خاص دارد. به گزارش سایت خبری Vox، احتمالاً نخستین اشاره به طرد کردن شخصی در فرهنگ عامه، به فیلم New Jack City در سال ۱۹۹۱ برمی‌گردد؛ زمانی که شخصیت وسلی اسنایپس، یعنی نینو براون، پیرو مخالفت دوستش با شیوه‌های خشونت‌آمیز او...