دوران محاکمه‌های علنی تکرار می‌شود؛ در میدان‌های شهر

اگر جست‌وجوی ساده‌ای درباره عبارت «فرهنگ طرد» انجام دهیم، با مجموعه‌ای از اخباری مواجه می‌شویم که می‌گویند شرمساری آنلاین بر تعداد زیادی از افراد و شرکت‌ها تاثیر می‌گذارد و سوال‌های اجتماعی و حقوقی جدیدی را مطرح می‌کند. منظور از فرهنگ طرد، قطع پشتیبانی یا نفی کامل چهره‌های عمومی یا شرکت‌هایی است که اقدامی بحث‌برانگیز یا توهین‌آمیز انجام داده‌اند. این اقدام از طریق رسانه‌های اجتماعی در قالب شرمسارسازی گروهی انجام می‌گیرد. این نوع مدرن نفی علیه فردی که «طرد» شده قبل از همه چیز به قضاوتی بستگی دارد که در دادگاه افکار عمومی مطرح شده است. برخلاف دادگاه‌ها در نظام قضایی حقوقی نهادینه‌شده، دادگاه‌های افکار عمومی بر روندها و نظراتی استوارند که شاید بر شواهد واقعی استوار باشند و شاید نباشند. با وجود این، قضاوت در دادگاه افکار عمومی موضوع جدیدی نیست. فرهنگ طرد ظاهراً شبیه رویه دوره گرداندن متهم (perp walk) است- که در آن افسران پلیس فردی را که به‌تازگی دستگیر شده با دستبند از یک محل عمومی منتقل می‌کنند تا رسانه‌ها بتوانند عکس بگیرند. فرهنگ طرد و دوره‌گردانی متهم، به‌ویژه در ایالات ‌متحده، این امکان را برای عموم مردم به وجود می‌آورند که قضاوت‌های خودشان را قبل از رسیدگی نظام قضایی به این موضوع انجام دهند. این قضاوت در مورد فرهنگ طرد اغلب توسط رسانه‌های اجتماعی تسهیل می‌شود و در آن، هیچ‌گونه حقوق یا تضمین‌های رویه‌ای برای فرد «طردشده» یا مظنون به ارتکاب جرم وجود ندارد. فرد «طردشده» تحت قوانینی محاکمه می‌شود که در قوانین کیفری یا مدنی وجود ندارند: کاربران رسانه‌های اجتماعی در هر طیف سیاسی‌ای می‌توانند به ‌صورت یک‌جانبه تصمیم بگیرند که چه کسی باید «طرد» شود. دوره گرداندن متهم و فرهنگ طرد، ظاهراً معادل‌های مدرن تحریم و شرمسارسازی عمومی هستند و جایگزین روش‌های قرون‌وسطی می‌شوند. در عین ‌حال، حقوق قضایی مدرن به طرز چشمگیری تکامل پیدا کرده تا در برابر این سوءاستفاده ظالمانه و دلبخواهی...