به هرجا بنگرم آنجا تو بینم

دولت این روزها با یک سوال بزرگ در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات روبه‌روست. این سوال را تعارضی پیش آورده که بین صنوف قدیمی و به اصطلاح بازار سنتی با کسب و کار‌های جدید در فضای مجازی ایجاد شده است. اگر تا دیروز علاءالدین بورس تهیه کالاهای دیجیتال در ایران بود، حالا این بورس به دیجی‌کالا تغییر پیدا کرده است و اگر تا دیروز تاکسی‌های زرد بهترین راه برای رسیدن به مقصد بودند، حالا اسنپ و تپسی دو غول بزرگ جابه‌جایی مسافر در شهر تهران هستند. در این شرایط سوال این است که دولت باید چه کند؟ کدام طرف این مناقشه را بگیرد و کدام طرف را وا بگذارد؟ ابتدا بد نیست ببینیم در تعارض منافعی که می‌خواهیم از آن سخن بگوییم دولت چه منفعت‌هایی دارد و در حقیقت در میانه چه انتخاب‌هایی ایستاده است. بدون اینکه بخواهیم وارد مصادیق شویم، باید گفت اصناف سنتی یا بازار یکی از ارکان نظام سیاسی ما هستند. بازاری‌ها پیش از انقلاب اسلامی جزو حامیان جدی مبارزه با رژیم شاه بودند. دلیل اصلی آنها برای این مساله اعتقادات مذهبی بود که در آن زمان توسط حکومت یا نادیده گرفته می‌شد یا اینکه اساساً قصد داشتند آن را تخریب کنند. در عین حال وقتی اثر سیاست‌های غلط اقتصادی در ابتدای دهه 50، در نیمه دوم آن دهه خود را نشان داد، فشارهایی به بازار وارد آمد که باز هم باعث نارضایتی بیشتر بازاریان از حکومت قبلی شد. به این ترتیب این گروه چه به صورت مستقل و چه به صورت جمعی در قالبی مثل هیات‌های موتلفه اسلامی، گام‌های بزرگی در جهت تحقق انقلاب اسلامی برداشتند. با این حال نمی‌توان مدعی شد که تنها منفعت حمایت از این گروه در واقع، قدردانی از زحمات آنها در جریان انقلاب بوده است. باید توجه داشت که بازاریان به عنوان شبکه توزیع کالا و خدمات در کشور می‌توانند مثل...