مرگ سینمایی که می‌شناختم

هنگامی که فیلم عظیم و علمی‌تخیلی کریستوفر نولان با نام Interstellar ماه نوامبر در آمریکا اکران شد، وی تاکید کرد سینماهایی که مجهز به پروژکتورهای فیلم سنتی هستند می‌توانند دو روز زودتر از سایر سینماها این فیلم را نمایش دهند. کارگردان مشهور دیگر به نام کوئنتین تارانتینو، یک قدم فراتر رفته و قول داده است که بزرگ‌ترین فیلم 700 میلی‌متری در طول دو دهه اخیر را در فیلم وسترن بعدی خود به کار گیرد. او پروژکتور دیجیتالی را «مرگ سینمایی که می‌شناختم» نامید. رد این اعتراضات به عنوان احساسات گذاری نوستالوژیک برای عصر طلایی فیلم‌های سلولوئیدی، ساده است. هر چه باشد بیش از 80 درصد 135 هزار سینمای دنیا به پروژکتور دیجیتالی روی آورده‌اند (حدود 95 درصد در آمریکایی که دیوانه فیلم است) و حتی میزان فروش نیز برای اولین بار در سال 2013 به 35 میلیارد دلار رسید. برخلاف نوارهای فیلم که به سرعت دچار خراشیدگی، لکه یا سوختگی می‌شوند، فیلم‌هایی که به صورت دیجیتال ضبط یا ذخیره می‌شوند، پس از صد یا هزار بار نمایش نیز مانند نمایش روز اول، باکیفیت هستند. اما نولان و تارانتینو حق دارند. پروژکتورهای دیجیتالی نمی‌توانند جزئیات فیلم 35 میلی‌متری را نمایش دهند یا کنتراست بین عمیق‌ترین سایه‌ها و روشن‌ترین نقاط را به خوبی نشان دهند. همچنین خود پرونده دیجیتال دچار تنزل کیفیت نمی‌شود ولی لامپ‌های زنون قوسی که پروژکتورهای دیجیتالی را روشن می‌کنند، در طول زمان دچار کاهش شفافیت می‌شوند. ممکن است فقط در طول چند صد ساعت نمایش، نصف شفافیت خود را از دست بدهد و هزینه تعویض هر کدام از آنها نیز 1500 دلار است. اگر فیلم به صورت سه‌بعدی فیلمبرداری شود یا نمایش داده شود، اوضاع پیچیده‌تر می‌شود. طبق تعریف، برجسته‌ساز سه‌بعدی، تصاویر متفاوتی را از نقطه‌نظر چشم چپ و راست نمایش می‌دهد، در نتیجه شفافیت ظاهری پروژکتور نصف می‌شود. فیلترهای قطبی‌سازی نیز که در بیشتر سینماهای سه‌بعدی به...