خلاء بزرگ

شاید به نظر ادعای احساساتی‌ای باشد، ولی با پیدایش واقعیت مجازی، در آستانه بزرگ‌ترین تغییر در تجربه فیلم صد سال اخیر هستیم. پیشرفت‌های مهم دیگری نیز رخ داده است: معرفی رنگ در سال 1917، تولید دیجیتال صفحه سبز در دهه 1940 و تصویر کامپیوتری در دهه 70. سینما همواره محلی برای نوآوری‌های عظیم بوده است که واقع‌گرایی را در توجیه هزینه‌های بیشتر ورود، پیش می‌‌راند. به نظر می‌رسید سینمای سه‌بعدی، فناوری بزرگ بعدی باشد ولی به علت ابهام در میزان علاقه‌مندی، شتاب خود را از دست داد. اما فیلمسازان برای اشتیاق به واقعیت مجازی، دلیل خوبی دارند. ایده فیلمبرداری در 360 درجه این امکان را فراهم می‌سازد که وارد فیلم شویم و در آن غرق شویم. همین ایده، هیجان، چالش و احتمالات را وارد دنیای فیلم می‌کند. همچون بازی‌های واقعیت مجازی که تازه وارد بازار تجاری شده‌اند، انتظارات مردم از فیلم 360 درجه، متفاوت است. احتمال زیادی وجود دارد که واقعیت مجازی، صنعت فیلم را متحول سازد - سینمای سنتی را تغییر دهد و هدست واقعیت مجازی را جایگزین عینک سه‌بعدی کند - ولی در ابتدای داستان هستیم و حتی آنهایی که چنین احتمالی را در سر می‌پرورانند، چه در پشت دوربین و چه جلوی آن، در واقع نمی‌دانند چنین فیلمی چگونه خواهد بود. ابهاماتی در مورد نحوه تحول سینمایی ناشی از این فناوری وجود دارد، ولی شکی نیست که فیلمسازی با واقعیت مجازی، رویداد بزرگ بعدی است. یوتیوب از هم‌اکنون کانال ویژه‌ای را به ویدئوهای 360 درجه اختصاص داده‌ است تا کاربران، محتوای مختلفی برای این واسط جدید خلق کنند. به علت اینکه فیلمسازی با واقعیت مجازی، روش جدیدی از داستان‌سرایی است، ترکیبی نامتوازن و بی‌نظم در پیش داریم که فیلم‌هایی با کیفیت مختلف فراهم می‌کند. افزایش شهرت در هدست‌های واقعیت مجازی نشان می‌دهد مخاطبان جذب شده‌اند، ولی فیلمسازهایی با محتوای 360 درجه در برآورده ساختن انتظارات مخاطبان، درمانده‌اند،...