جنبش‌های بزرگ با مجموعه‌های کوچک شروع شده‌اند

آیا زمان‌هایی پیش می‌آمد که به خود بگویید این ایده ممکن است کار نکند؟ البته. در اولین لحظه‌ای که این ایده به ذهن‌مان رسید گفتیم شاید جواب ندهد. خیلی‌ها آن موقع فکر می‌کردند ایده‌ای احمقانه است. یعنی وقتی موضوع را با بقیه مطرح می‌کردید رودررو به شما می‌گفتند «برایان، ایر بی‌ان‌بی واقعاً ایده‌ای احمقانه است»؟ دوست طراحی در لس‌آنجلس بود که سراغش رفتم و یادم است درباره این ایده با او حرف زدم. آن دوست چیزی به من گفت که هرگز فراموش نمی‌کنم: برایان امیدوارم این تنها موضوعی نباشد که داری روی آن کار می‌کنی! چه زمانی متوجه شدید روی چیزی دست گذاشته‌اید که می‌تواند تا این اندازه بزرگ باشد؟ در ماه‌های ژانویه و فوریه 2008، بسیاری از افراد عادی به دنبال انجام این کار بودند. از آن زمان خیلی به این ایده باور داشتیم. چون همه آنچه باید می‌پذیرفتید، این بود که اگر بقیه مردم عادی هم آن را قبول دارند پس من نیز فردی عادی هستم. چطور از «ایده نابی داریم» به «داریم یک کسب‌ و کار بزرگ راه می‌اندازیم» رسیدید؟ آن اوایل با سرمایه‌گذارهای زیادی صحبت کردیم اما هیچ کدام حاضر به همکاری نبودند. غلات صبحانه کلکسیونی می‌فروختیم و کارهای مضحک دیگر می‌کردیم. سال 2009 به انکوباتور Y Combinator رفتیم. در نیویورک هر هفته، از اتاقی به اتاق دیگر با دوربین از آپارتمان‌ها عکس می‌گرفتیم تا آنها را در فضای آنلاین بگذاریم. بلوک به بلوک و خانه به خانه جامعه‌مان را گسترش دادیم. افرادی که به نیویورک می‌آمدند ایده را با خود به شهرشان می‌بردند. احتمالاً شما از معروف‌ترین شرکت‌هایی هستید که از وای کامبیناتور بیرون آمده‌اید. بهترین توصیه پل گراهام به شما چه بود؟ کارهایی انجام دهید که مقیاس‌شان زیاد گسترش ندارند. بهتر است 100 نفر داشته باشید که عاشق شما هستند تا اینکه یک میلیون نفر فقط دوست‌تان داشته باشند. او گفت برای راه‌اندازی شرکت...