نگاهی به ضرورت آموزش در زمانه دیجیتالی‌سازی هویت؛ این رنگارنگ‌های گول‌زنک

بحث درباره اینکه محیط دیجیتالی چگونه بر هویت تاثیر می‌گذارد و کامپیوتری شدن زندگی چه پیامدهایی برای ظرفیت‌های فردی دارد در زمینه‌های مختلف جریان دارد. مسائل مربوط به بدن و خویشتنْ درونی‌ترین احساس‌هایمان را برمی‌انگیزند و بنابراین از نظر احساسی بسیار حساس‌اند. آنچه برای برخی میان‌بری به ویران‌شهر تلقی می‌شود برای برخی دیگر امیدوارکننده به نظر می‌رسد. اما همه تحت تاثیر داده‌ها، روبات‌ها یا بهینه‌سازی فنی بدن قرار می‌گیرند. در این میان آموزش و برنامه آموزشی منسجم می‌تواند به دسته‌بندی مباحث و پدیده‌ها کمک کند و همچنین آنها را با روندهای واقعی تحول دیجیتالی مقایسه کند. چنین آموزشی می‌تواند تفکر درباره واقعیت‌های ناراحت‌کننده را امکان‌پذیر سازد و مباحث مربوط به جهت‌گیری مطلوب دیجیتالی شدن برای بدن و ذهن انسان را مشخص کند. اگر فرض کنیم هویت سازه‌ای است که به‌ طور مشترک به دست خالقان و صاحبان اشیا و زیرساخت دیجیتالی ساخته می‌شود، باید نتیجه بگیریم خویشتن دیجیتالی نیز از طریق اصول و قوانین واسطه کامپیوتری شکل می‌گیرد. تعامل بین چیزها و افراد (با یکدیگر و همراه یکدیگر) فضای اجتماعی جدیدی را به وجود می‌آورد که هویت فردی و مدیریت آن را تحت تاثیر قرار می‌دهد و به چالش می‌کشد. کاربران و پلتفرم‌ها علاوه بر اینکه ردپای داده‌های شخصی یا سایه‌های داده‌ای را به‌ صورت ملموس خلق می‌کنند، خویشتن‌های دیجیتالی را نیز به وجود می‌آورند. خویشتن دیجیتالی به حضور افراد در حوزه دیجیتالی گفته می‌شود فراتر از صرفاً بسط ظاهر آنالوگ آنهاست. [caption id="attachment_147985" align="aligncenter" width="785"] فناوری بیومتری دسترسی به انواع گروه‌های اجتماعی را امکان‌پذیر یا مسدود می‌کند. بیومتری ممکن است به ابزاری برای نظارت بر افراد و گروه‌ها تبدیل شود.[/caption] محیط فناوری مردم معمولاً اپ‌های متعددی را نصب می‌کنند. متوسط میزان استفاده از اپ‌ها در هر روز به ده مورد و در هر ماه به ۳۰ مورد می‌رسد. طبق برآورد سیسکو، سرانه دستگاه‌ها به ازای هر نفر تا سال...