روانشناسی فضای سایبری: اثر بازداری‌زدایی آنلاین؛ فرصتی برای نامرئی شدن

مردم در فضای سایبری چیزهایی می‌گویند و انجام می‌دهند که در حالت عادی در دنیای چهره‌به‌چهره نمی‌گویند و انجام نمی‌دهند. خودشان را رها می‌کنند، احساس بازداری‌زدایی بیشتری می‌کنند و خودشان را واضح‌تر عرضه می‌کنند. محققان این وضعیت را «اثر بازداری‌زدایی» (disinhibition effect) می‌نامند که شمشیری دولبه است. آدم‌ها گاهی چیزهای بسیار شخصی را درباره خودشان به اشتراک می‌گذارند. هیجان‌ها، ترس‌ها و آرزوهای پنهان‌شان را بروز می‌دهند. یا مهربانی و بخشندگی غیرعادی از خودشان نشان می‌دهند. این وضعیت را بازداری‌زدایی خوش‌خیم می‌نامند. از طرف ‌دیگر، مردم ممکن است گستاخانه حرف بزنند، سخت انتقاد کنند، خشم و نفرت‌شان را بروز دهند یا حتی تهدید کنند. یا ممکن است زیرزمین تاریک اینترنت را برای تماشای هرزه‌نگاری و خشونت جست‌وجو کنند- کاری که در دنیای واقعی هرگز انجام نمی‌دهند. این وضعیت بازداری‌زدایی سمی نامیده می‌شود. بازداری‌زدایی خوش‌خیم روشی برای درک و جست‌وجوی خویشتن است تا مشکلات بررسی و راه‌های جدید زندگی کشف شوند. اما بازداری‌زدایی سمی صرفاً نقش برون‌ریزی کور را ایفا می‌کند و نیازها و آرزوهای نامناسب را بدون کمک به رشد فردی بروز می‌دهد. سوال این است که دلیل این بازداری‌زدایی آنلاین چیست؟ فضای سایبری چه چیزی دارد که باعث می‌شود موانع روانی کم‌اثر و احساس‌ها و نیازهای درونی آزاد شوند؟ مؤلفه‌های متعددی در کارند تا این اثر را به وجود آورند. در ادامه به بررسی این مؤلفه‌ها می‌پردازیم. نمی‌شناسی‌ام وقتی در اینترنت حضور پیدا می‌کنید، اکثر مردم نمی‌توانند به‌سادگی هویت‌تان را تشخیص دهند. اپراتورهای سیستم‌ها و برخی متخصصان فنی می‌توانند ایمیل و نشانی اینترنتی‌تان را پیدا کنند اما اکثر مردم صرفاً آنچه را درباره خود می‌گویید می‌پذیرند. می‌توانید هویت‌تان را مخفی نگه دارید. این نوع از ناشناسی یکی از ستون‌های اثر بازداری‌زدایی است. مردم وقتی فرصت پیدا می‌کنند اقدام‌هایشان را از دنیا و هویت واقعی‌شان جدا کنند، آسیب‌پذیری‌شان را کاهش می‌دهند تا واضح‌تر حرف بزنند. آنچه می‌گویند یا انجام می‌دهند به...