چرا دولت در ایران در سیاست‌گذاری اینترنت اشتباه می‌کند و از اشتباهات خود درس نمی‌گیرد؟ راز گزیده شدن چندباره از یک سوراخ

حوادث اخیر کشور، بعد از جان باختن خانم مهسا امینی در روز ۲۵ شهریور، در ارتباطات و فناوری اطلاعات خود را به دو شکل مشهود نشان داد: اختلال یا قطع محلی یا ملی اینترنت و فیلترینگ برخی از پلتفرم‌ها. من پیش از این، در پیوست، این موضوعات را در یادداشت‌های مفصلی بررسی کرده‌ام. برای قطع اینترنت می‌توانید به شماره ۷۵ پیوست و مطلب «قانون و حکومت نظامی مجازی» (پس از حوادث آبان ۹۸) مراجعه کنید. برای فیلترینگ هم در شماره ۹ مجله مطلب «هزار و یک شب فیلترینگ»، در شماره ۵۴ «چرا فیلترینگ تلگرام غیرقانونی بود؟» (پس از حوادث دی‌ماه ۹۶)، در شماره ۵۷ «قرار سه‌شنبه» (پس از فیلترینگ تلگرام) را نوشتم و حتی در شماره ۸۱، در مطلب «ماجرای شکست فیلترینگ تلگرام در روسیه و درس‌هایی برای ایرانیان» دلایل شکست این فیلترینگ در روسیه را توضیح دادم و در شماره ۸۹ هم در مطلب «چرا نمی‌توانیم با مارک زاکربرگ قهوه بنوشیم؟» توضیح دادم که چرا «نظام قضایی-اجرایی فناوری اطلاعات راه‌حل مذاکره با پلتفرم‌ها را برنمی‌گزیند و به فیلترینگ روی می‌آورد». در خصوص خود اینستاگرام و حرف و حدیث پیرامون فیلترینگش، در شماره ۵۹ مطلب «قاب‌های مربعی؛ خداحافظ؟» را نوشتم. در تیر ۱۴۰۰، در شماره ۹۱، در مطلب «سحر ندارد این شب تار» توضیح دادم که «چرا مدیریت فعلی فضای مجازی، ایده حکمرانی سایبری را به فیلترینگ ختم خواهد کرد؟» و در مورد طرح صیانت هم به طور مفصل در مطالب «چرا باید با طرح مجلس برای فضای مجازی مخالفت کرد؟» در شماره ۹۲، «طرح صیانت چشمش را روی چه استانداردها و قوانینی می‌بندد؟» و «ریشه فکری طرح صیانت و عدم افزایش پهنای باند کشور کجاست؟» در شماره ۹۵ توضیح کافی دادم. غرض اینکه در همین مجله فقط ۱۱ مطلب در مورد آن دو موضوع کار شده است و واقعاً حرف بیشتری در خصوص بررسی این موضوعات از حیث حقوقی...