استارت‌آپ‌هایی که پشت تالار بورس ماندند؛ چالش اصلی وثیقه سهام و استعلامات درخواستی است

صاف کردن مسیر حرکت در بیشتر کشورهای دنیا جزئی از DNA کسب‌وکارهای نوپایی است که پس از ظهور اینترنت پدید آمدند و نام «استارت‌آپ» را بر خود نهادند؛ اما در ادامه راه، زمانی که ضرورت وجود چنین شرکت‌هایی و نقش آنها در بالا بردن سهم اقتصاد دیجیتالی از تولید ناخالص ملی کم‌کم از جانب حاکمیت درک می‌شد، نگاه‌ها تغییر کرد. پیمودن این روند برای استارت‌آپ‌های ایران نیز تقریباً مانند نمونه‌های خارجی بود با این تفاوت که اعتماد کسب‌وکارهای اینترنت‌محور بسیار کندتر از دیگر کشورهای شکل می‌گیرد. محافظه‌کاری بی‌پایان نهادهای مقررات‌گذاری در کنار نگاه بی‌نهایت بدبینانه به اینترنت و هر چیزی که به آن ارتباط دارد، کار را برای استارت‌آپ‌های ایرانی سخت‌تر می‌کند که یکی از این موارد، ورود آنها به بازار سرمایه و جذب نقدینگی از این بازار است. کاری که تاکنون تنها یکی از استارت‌آپ‌ها موفق به انجام آن شده و دیگران همچنان پشت درهای تالار بورس مانده‌اند. چرخ همیشه از اول اختراع می‌شود زمزمه‌های بورسی شدن استارت‌آپ‌های بزرگ ایرانی از زمانی شدت گرفت که سقف رشد و توسعه برای آنها کوتاه شد. رشد نیازمند تامین مالی بود که در ایران کار چندان راحتی به نظر نمی‌رسید. ابعاد سرمایه‌گذاری VCها مناسب مجموعه‌های بزرگ نبود، ورود سرمایه‌گذار خارجی نیز چنان دشوار بود که بسیاری ترجیح دادند عطای آن را به لقایش ببخشند و از همه مهم‌تر استراتژی خروجی در کار نبود؛ در چنین شرایطی بورس کلیدی طلایی بود که می‌توانست مشکلات را حل کند، با این‌ حال شرکت‌های استارت‌آپی قفلی بزرگ بر پای خود داشتند؛ دارایی‌هایشان نامشهود و بر پایه اطلاعات و نیروی انسانی بود که پیش از این هیچ شرکتی در بورس ایران چنین شرایطی نداشت. شیپور، فیلیمو، دیجی‌کالا، کافه‌بازار و تپسی پنج استارت‌آپی بودند که در سال ۱۳۹۹ نام‌شان با ورود به بورس گره‌ خورد. امیر هامونی، مدیرعامل وقت فرابورس، تیرماه همان سال در این باره گفته بود...