بیگ‌تک باید مسئولیت آشفته‌بازار پسماند الکترونیکی را بر عهده گیرد؛ دور باطل

این انتظار نامعقول است که افراد خودشان معضل پسماند الکترونیکی- تلفن هوشمند، لپ‌تاپ، نمایشگر و تلویزیون‌هایی که در محل‌های دفن در نقاط مختلف جهان به چشم می‌خورند- را در هر مقیاسی برطرف کنند. بازنگری در کل صنعت ضروری است. پسماند الکترونیکی یکی از بزرگ‌ترین معضلات زیست‌محیطی است که دنیا با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند. مقدار لوازم الکترونیکی‌ای که هر سال دور ریخته می‌شوند برآورد نشده اما تاثیر آن بر تغییرات اقلیمی شناخته‌شده است. پیشرفت فناوریْ این معضل را تشدید می‌کند زیرا تنوع محصولات افزایش می‌یابد. با این حال شاید همین فناوری راه‌حل مد نظر را ارائه دهد. وقتی درباره پسماند الکترونیکی حرف می‌زنیم منظورمان کالاهای کوچک و بزرگ هستند؛ از آی‌پاد کوچک قدیمی که لابه‌لای وسایل کشو جا مانده و به سطل زباله انداخته می‌شود تا اتاقی پر از سرورهایی که عمرشان تمام شده و برای بازیافت بیرون برده می‌شوند. این کالاها یا به محل دفن ارسال می‌شوند یا به‌ صورت مناسب پردازش می‌شوند تا قطعات‌شان مجدداً مورد استفاده قرار گیرد اما هر دو گزینه باعث انتشار مواد سمی در زمینی می‌شود که انسان‌ها در آن زندگی می‌کنند. پسماند الکترونیکی بالقوه را می‌توانید همه‌ جا ببینید: نمایشگری که این مطلب را روی آن می‌خوانید، تبلتی که از آن برای تماشای نمایش آنلاین استفاده می‌کنید و ماشین لباسشویی هوشمندی که در زیرزمین خانه‌تان قرار دارد. دستگاه‌های کپی و سرورها در محل کارتان هم پسماند الکترونیکی تولید می‌کنند. و همین تجهیزاتی که اینترنت را می‌سازند از منبع تا مسیریابی که این خبر را به شما می‌رساند، پسماند الکترونیکی تولید می‌کنند. سازمان ملل برنامه‌ای به نام همکاری آماری پسماند الکترونیکی راه‌اندازی کرده که تلاش می‌کند مقدار پسماند الکترونیکی را در جهان ردیابی کند. این برنامه پسماند الکترونیکی را در شش گروه قرار می‌دهد: تجهیزاتی مثل یخچال و کولر یا ماشین لباسشویی و دستگاه کپی، نمایشگرها، انواع چراغ، تجهیزات کوچک (دوربین، بلندگوهای هوشمند) و...