کارکنان مدرن آزادی می‌خواهند؛ مهم‌ترین عنصر در فضای کاری امروز، انعطاف‌ است

کوچ جمعی به دورکاری در مارس ۲۰۲۰ هنجارهای دیرینه درباره محل کار را وارونه کرد. اما انعطاف‌پذیری واقعی فراتر از آزادی دورکاری است و بسیاری از سازمان‌ها هنوز به ‌اندازه کافی انعطاف‌پذیر نشده‌اند. به‌روز کردن سیاست دورکاری برای رسیدگی به نیازهای نیروی کار پساپاندمی کافی نیست. دیدگاه‌های محدود شرکت‌ها درباره انعطاف‌پذیری مردم را وادار به استعفا از محل کار یا حتی جدا شدن از نیروی کار می‌کند. وقت آن رسیده است که سازمان‌ها مفهوم انعطاف‌پذیری‌شان را به ‌طور گسترده متحول کنند. کارمندان امروز تقاضا می‌کنند شرکت‌ها در برابر نیازهای خاص آنها انعطاف‌پذیر باشند. مدیران نقش کلیدی در شخصی‌سازی انعطاف‌پذیری در گزارش‌های مستقیم‌شان ایفا می‌کنند زیرا این افراد با اداره منابع انسانی همکاری می‌کنند تا راه‌حل‌های منحصربه‌فرد و خلاقانه به مردم ارائه دهند. در غیر این صورت، ریسک از دست دادن افراد و ناتوانی در جذب استعدادهای حیاتی افزایش پیدا خواهد کرد. دلیل اصلی افرادی که نیروی کار را به‌ طور موقت ترک کرده‌اند انعطاف‌پذیری محل کار بوده است (44 درصد). ارزش انعطاف‌پذیری مشخص است و رهبران باید سه عنصر انعطاف‌پذیری زیر را لحاظ کنند تا بتوانند به نیازهای کارمندان‌شان پاسخ واقعی بدهند: ۱. جایی که کار در آن انجام می‌گیرد: این عنصری است که در دیدگاه شرکت‌ها نسبت به انعطاف‌پذیری رسوخ کرده است. ۹ نفر از هر ۱۰ نفر کارمندی که نیروی کار را ترک کرده اما بعداً برگشته‌اند می‌گویند اختیاری بودن حضور در محل کار یکی از معیارهای مهم برای آنهاست- صرف ‌نظر از اینکه نقش حضوری، ازراه‌دور یا ترکیبی باشد. بنابراین، رهبران باید حس داشتن کنترل بر محل کار را در کارمندان‌شان ایجاد کنند. الگوی کار ترکیبی با تعداد ثابت روز برای حضور در دفتر نوعی انعطاف‌پذیری کاذب است و انجام هر وظیفه‌ای در شغل حضوری لزوماً مستلزم حضور در محل کار نیست. برای مثال، یک شرکت فناوری بزرگ الگویی به نام «نرمش خرده‌فروشی» (Retail Flex) را اتخاذ کرده...