نئوبانک‌ها کجای بازار ایستاده‌اند؛ آیا قیچی رگولاتوری بال‌های پرواز نئوبانک‌ها را می‌چیند؟

بلو بانک و بانکینو، به‌عنوان اولین نئوبانک‌های ایرانی، هرچند در ابتدا کار خود را با سروصدای بسیار آغاز کردند اما حال با گسترده شدن فعالیت‌هایشان به نظر می‌رسد بر عمیق‌تر کردن خدمات و بازارشان تمرکز کرده‌اند؛ چراکه چالش‌هایی که به ‌صورت پی‌درپی از سوی رگولاتوری برایشان ایجاد می‌شود موجب شده علاوه بر اینکه سعی کنند همچنان رویکرد نوآورانه خود به خدمات بانکی را حفظ کنند، تیمی را نیز به صورت خاص به رفع چالش‌های رگولاتوری اختصاص دهند تا بتوانند همچنان روی لبه نازک نوآوری و رعایت قوانین حرکت کنند. هرچند در ابتدا به نظر می‌رسید سیل طرفداران نئوبانک‌ها بسیار است و به تدریج هر روز بر تعداد آنها افزوده می‌شود و تمامی بانک‌ها به سمت ایجاد یک نئوبانک حرکت خواهند کرد اما با گذشت تقریباً دو سال از حرکت‌های اولیه‌ای که در این مسیر صورت گرفته به نظر می‌رسد بانک‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که در گام اول بهتر است به سمت ایجاد یک شعبه دیجیتالی در زیرمجموعه خود حرکت کنند و سپس نام نئوبانک روی آن بگذارند؛ گرچه بسیاری نیز معتقدند نئوبانک‌های فعلی نیز چندان شباهتی با نئوبانک‌های فعال در بازار بین‌الملل ندارند. بانک دی‌ و بانک آینده از جمله بانک‌هایی هستند که به سمت ایجاد یک شعبه دیجیتالی حرکت کردند. بازی از کجا شروع شد؟ بانک‌های چالشگر در فاصله سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ به تدریج در انگلستان فعالیت خود را آغاز کردند. از آن زمان تاکنون تعداد این بانک‌ها سال به سال افزایش یافته؛ تا جایی که امروز گفته می‌شود بیش از ۲۵۰ نئوبانک در سراسر جهان فعالیت می‌کنند. در ایران نیز بعد از آنکه هیات دولت تصمیم گرفت ممنوعیت احراز هویت غیرحضوری را لغو کند، بانک‌هایی تحت عنوان نئوبانک شروع به رشد کردند؛ بانک‌هایی که اکثرشان زاده یک بانک به اصطلاح سنتی هستند. کارشناسان اما درباره تعریف دقیق نئوبانک و اینکه آیا در ایران نئوبانک داریم یا...