تغییرات به سبک PC

1 چندی پیش عکسی در اینترنت دست به دست می‌شد مربوط به سال 1319 که شهربانی تهران مجوز داشتن یک دستگاه رادیو را برای فردی صادر کرده است. در این مجوز هم نشانی محل سکونت فرد آمده و هم تاکید شده این دستگاه رادیو قابل انتقال به غیر نیست و در صورت خرابی، موضوع باید به سرعت گزارش شود. داشتن دستگاه رادیو در زمان رضاشاه نیاز به مجوز داشت. اما چرا راه دور برویم. در دهه 60 اگر کسی می‌خواست دستگاه فکس (نمابر یا دورنگار) داشته باشد باید مبلغ 50 هزار تومان به شرکت پست می‌داد و مجوز می‌گرفت. در غیر این صورت اگر مخابرات متوجه ارسال فاکس از خطی می‌شد که برایش مجوز گرفته نشده بود، آن خط را قطع می‌کرد. جالب است بدانید یکی از وظایف شرکت پست، صدور مجوز دستگاه فکس است. هرچند این موضوع به مرور زمان بی‌معنی شد. داستان دستگاه پخش ویدئو هم که دیگر از کفر ابلیس آشناتر است. دور نیست زمانی که دو نفر در کوچه کشیک می‌دادند تا نفر سوم، دستگاه پیچیده‌شده لای یک چادرشب را به سرعت از خانه‌ای به خانه دیگر ببرد یا در ماشین جا دهد. و شاید شما ندانید- یا به خاطر نداشته باشید- تابستان سال 64 بود که داشتن رایانه خانگی (PC) آزاد شد. یعنی تا پیش از آن کسی نمی‌توانست در خانه کامپیوتر داشته باشد. البته بماند که پی‌سی‌های آن زمان آنقدرها هم کارایی شخصی نداشتند. نهاد حاکمیت در ایران از دیرباز پدرسالار بوده است. یعنی خلق و خوی پدرسالارانه دارد و همین اخلاق حکم می‌کند بداند مردم (رعایا- فرزندان) چه می‌بینند، چه می‌شنوند، چه می‌پوشند، چه می‌خورند، کجا می‌روند و... این اخلاق چندان ربطی به افراد ندارد و موضوعی است که از قدیم در ایران بوده و همچنان هم وجود دارد. ممنوعیت‌هایی از نوع آنچه در بالا ذکر شد، از همین زاویه قابل بررسی هستند....