در میانه حق مردم و حق دولت

در عصر حاضر اگر برای چند ساعت اینترنت در دسترس نباشد، ممکن است بسیاری از شرکت‌ها ضرر میلیاردی کنند یا بعضی از افراد در زمینه‌ کار، درس یا حتی روابط شخصی خود دچار مشکل شوند. به همین علت، امروزه مساله‌ دسترسی به اینترنت یکی از دغدغه‌های مهم هر جامعه‌ای، اعم از مسئولان و مردم، به شمار می‌رود. اهمیت این امر تا به آن درجه است که شرکت‌های بزرگ مخابراتی و اطلاعاتی، همواره به دنبال ایجاد روش‌های جدید اتصال به اینترنت هستند تا بدین طریق همه‌ افراد در هر نقطه‌‌ای از جهان، امکان برقراری ارتباط با دهکده‌ جهانی را داشته باشند. از سوی دیگر نهادهای بین‌المللی تلاش می‌کنند دستیابی به اینترنت را به عنوان یکی از حق‌های بشری قرار دهند. طی سال 2003 در اجلاس جهانی سران درباره‌ جامعه‌ اطلاعاتی پیشنهاداتی در این زمینه مطرح شد که البته این پیشنهادات در گزارش فرانک لارو گزارشگر ویژه‌ سازمان ملل متحد، پررنگ‌تر بودند. فرانک لارو در گزارش خود با موضوع ارتقا و حفاظت از حق آزادی عقیده و بیان، که در سال 2011 در اختیار شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد قرار داد، پیشنهاد می‌کند حق دسترسی به اینترنت به عنوان حق دسترسی به ارتباطات حداقلی و سرویس‌های اطلاع‌رسانی، به عنوان یکی از حقوق اساسی بشر شناخته شود. گزارشگر ویژه در گزارش خود می‌نویسد قطع ارتباط مردم با اینترنت، نقض حقوق بشر و برخلاف حقوق بین‌الملل است. در حال حاضر برخی کشورها، حق دسترسی به اینترنت را -که همچنین با نام حق پهنای باند نیز از آن یاد می‌شود- به صورت قانونی درآورده‌اند؛ به عنوان مثال می‌توان به کاستاریکا، فرانسه، یونان، فنلاند و اسپانیا اشاره کرد. اتصال به دهکده‌ جهانی از طرق مختلفی صورت می‌گیرد که پرکاربردترین آنها، دسترسی با شماره‌گیری، پهن باند و ای‌دی‌اس‌ال است. صرف نظر از روش‌های معمول و شناخته‌‌شده‌ اتصال به اینترنت و با توجه به نقش حیاتی این...