توفیق اجباری

این روزها که بحث داغ تایید و بررسی توافق هسته‌ای در ایران و آمریکا هنوز در صدر اخبار است، کمتر کسی به خاطر می‌آورد در نخستین روزهای بهار امسال در بحبوحه مذاکرات هسته‌ای، خبری باعث ایجاد وقفه یک‌روزه در مذاکرات شد؛ «حمله سایبری به هتل‌های میزبان مذاکرات هسته‌ای ایران با گروه 1+5 از طریق بدافزار دوکو 2 برای جاسوسی از گفت‌وگوها». تاثیر رویدادهای امنیت سایبری از این دست بر تاریخ معاصر ایران به هیچ وجه کم نیست. با اینکه با رعایت موارد امنیتی این موضوع ختم به خیر شد اما هسته اصلی این خبر یعنی «حمله سایبری» سال‌هاست گریبان کشورها از جمله ایران را گرفته و ایران از جمله کشورهایی است که اهمیت بسیاری برای حوزه سایبری قائل بوده. طبق گزارشی که در مارس 2015 توسط شرکت امنیتی کسپرسکی ارائه شد، ایران آلوده‌ترین کشوری است که کامپیوترها و شبکه‌های آن در بخش‌های دیپلماتیک و انرژی و همچنین موسسات تحقیقاتی، دادگاه‌ها و مخابرات هدف قرار گرفته است. شاید به همین دلیل بود که مجلس شورای اسلامی در نهم اسفند ۹۳ طی جلسه بررسی بودجه ۹۴ کل کشور، مقرر کرد دستگاه‌های اجرایی نیم تا دو درصد از اعتبارات تملک دارایی‌های سرمایه‌ای تخصیص‌یافته خود را به سازمان پدافند غیرعامل اختصاص دهند. تخصیص این بودجه مضاعف، نشان‌دهنده اهمیت پدافند غیرعامل و لزوم مقابله با این حملات در ایران بود؛ کشوری که به طور ویژه از سال 2010 هدف حملات سایبری متعددی بوده و در راستای مبارزه با آنها بودجه امنیت سایبری خود را ۱۲ برابر افزایش داده و به این ترتیب در رده‌بندی بزرگ‌ترین ارتش‌های سایبری جهان در جایگاه چهارم قرار گرفته است. اهمیت حملات سایبری که با استفاده از شبکه‌های الکترونیکی برای جاسوسی، تخریب یا از کار انداختن اطلاعات دیجیتالی و غیرعملیاتی کردن زیرساخت‌های اطلاعاتی علیه یک ساختار اجتماعی، اقتصادی و حتی نظامی صورت می‌گیرند تا حدی افزایش یافته است که برای نخستین...