20 پروانه هم فاجعه نیست

اوایل سال گذشته که بحث ساماندهی پروانه‌ها مطرح شد، دیدگاه‌های مثبتی وجود داشت و شاید امروز هم نگاه‌ها به FCP به عنوان یکی از مهم‌ترین پروانه‌ها دوخته شده باشد.پیش از اینکه به نگرانی‌هایی که مشخصاً در خصوص صدور پروانه FCP وجود دارد بپردازیم، شاید بهتر باشد در خصوص دیدگاه حاکم بر صدور این پروانه توضیح دهید. ما انواع پروانه‌ها را به لحاظ تنوع از قبیل PAP، ISDP،‌ ISP، ISDP، VOIP و تلفن ثابت داشتیم. به نظر می‌رسید این تقسیم‌بندی برای پروانه‌ها از این لحاظ که هر کسی در یک زمینه خاص کار کند، مناسب نبود. چون واقعیتش این است که در فضای جدیدی که بر بازار آی‌سی‌تی حکمفرما شده، به خصوص پس از ورود نسل‌های ۳ و ۴ اینترنت همراه، شانس ماندگاری شرکت‌هایی که در یک زمینه کار می‌کنند خیلی کمتر است. با توجه به اینکه اپراتورهای موبایل خیلی قوی‌تر هستند احتمالاً شرکت‌های اینترنتی با همین رویه نمی‌توانستند ادامه دهند. در ابتدا فکر کردیم اولاً تنوع پروانه‌ها را کم کنیم که هم نظارت‌پذیری بهتر شود و هم کمک کنیم اپراتورهای بزرگ‌تری شکل بگیرند که به اندازه کافی قوی باشند تا در این فضای سخت رقابتی بتوانند دوام بیاورند. در عین حال این امکان را برایشان فراهم کنیم که انواع خدمات را بتوانند ارائه دهند و دیگر نیازی نباشد برای هر خدمتی یک مجوز جداگانه بگیرند. در واقع با توجه به اینکه کل پروانه‌ها در این حوزه از جنس خدمات هستند، اسم آنهایی را که در لایه شبکه در بخش ثابت می‌خواهند فعالیت کنند FCP گذاشتیم. یعنی در این پروانه تلفن و ADSL و هر آنچه به شبکه مرتبط است می‌تواند وجود داشته باشد. پروانه‌هایی هم تعریف کردیم که فقط می‌توانند خدمات بدهند و حق ایجاد شبکه ندارند. چرا که در شبکه نباید تعداد زیادی شرکت حضور داشته باشد، چون حجم سرمایه‌گذاری زیادی می‌خواهد و دلیل ندارد سرمایه‌های ملی هدر برود....