چهاردیواری‌های شیشه‌ای

در کافه‌ای نشسته‌اید و با دوستی در حال گپ و گفت؛ ناگهان وسط نوش‌ جان کردن چای، یادتان می‌افتد ایمیل‌تان در اتاق کامپیوتر دانشگاه باز مانده و فراموش کرده‌اید از آن خارج شوید؛ سریع آخرین ایمیل‌هایتان را مرور می‌کنید و فکر می‌کنید ایمیل‌هایتان چه بوده و اگر کسی بخواند چه عواقبی برایتان خواهد داشت. اما با یک جمله خیال خودتان را راحت می‌کنید: حتی اگر از ایمیلم هم خارج شده‌ بودم، باز هم بودند افرادی که به راحتی به آن دسترسی داشته باشند. یکی مثل همکاران سابق اسنودن. حتی پا را فراتر می‌گذارید و می‌گویید اگر ایمیل‌ها و تلفن‌های صدراعظم آلمان و برزیل را شنود کرده‌اند، شنود ایمیل من کار چندان پیچیده‌ای نیست. وقتی صحبت از حریم خصوصی و حفظ آن به میان می‌آید، همه به یکباره می‌گوییم هیچ‌کس حق مداخله در آن را ندارد مگر اینکه خودم اجازه دهم، اما گاهی فراموش می‌کنیم که ما با عضویت در شبکه‌های مختلف خود اجازه داده‌ایم دیگران وارد این فضا شوند و قفل درهای خانه‌های شیشه‌ای‌مان را باز گذاشته‌ایم. هر چند به در خانه‌های خود قفل می‌زنیم و از درهای ضدسرقت استفاده می‌کنیم، حتی با نصب دوربین‌های مداربسته انتظار داریم چشمان‌مان همیشه در منازل‌مان حضور داشته باشند؛ اما وقتی پای حریم خصوصی در دنیای مجازی پیش می‌آید یادمان می‌رود اول راهنماهای آن را مرور و به سیاست‌های امنیتی اش توجه کنیم. وقتی می‌خواهیم وارد یک شبکه اجتماعی شویم هیچ ‌کدام‌مان نوشته‌های ابتدایی را دقیق نمی‌خوانیم و با عجله‌ای که در عضو شدن داریم، فقط با کلیک روی کلمه agree خود را به مرحله آخر می‌رسانیم، بدون اینکه توجه داشته باشیم خودمان اجازه داده‌ایم به صفحات ما دسترسی داشته باشند یا اطلاعات‌مان را در اختیار دیگران قرار دهند. سیاست‌های حریم‌ خصوصی گوگل از همان ابتدا سیاست‌های حفظ حریم خصوصی را به صورت شفاف بیان می‌کند، هر چند ما آنها را نمی‌بینیم. سرویس‌هایی مانند...