بازگشت شبح قاچاق

ماه گذشته داستانی تکراری دوباره زنده شد. صحبت‌های وزیر ارتباطات کم و بیش افشا کرد که شورای برنامه‌ریزی برنامه ششم توسعه در وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، در تدوین نظام برنامه ششم در بخش ICTپیشنهاد داده است که ساخت و تولید تجهیزات پایه‌ای مانند برد و مولفه‌های الکترونیکی، ساخت و تولید تجهیزات شبکه، فیبر نوری،‌‌ هاب و سوئیچ و نیز ساخت و تولید تجهیزات انتهایی مانند کامپیوترها، تجهیزات کامپیوتری، تلفن همراه و تلفن ثابت در دستور کار قرار گیرد. شاید در نگاه کلی صرف تولید و دستیابی به دانشی که کشور را از واردات محصولی که هرساله در مقیاس میلیاردی وارد کشور می‌شود و ارز از کشور خارج می‌کند، مفید و بلندپروازانه به‌ نظر بیاید اما باز این پرسش‌ها زنده شد که آیا تولید هر وسیله مصرفی در کشور ضروری یا دست‌کم منطقی به شمار می‌آید؟ گذشته که نظر چندان درخشانی ندارد. عرضه کم و بیش گسترده اولین موبایل‌ها طی سال 1373 در کشور کم‌کم دستگاه‌های موبایل و نام‌های تجاری مختلف تولیدکننده را به میان ایرانیان آورد. با ورود اولین دستگاه‌ها و استقبال مردم از این فناوری جذاب تولیدکنندگانی در داخل کشور هم به صرافت عرضه دستگاه‌های تلفن‌ همراه افتادند. در آن زمان صنایع الکترونیک ایران وابسته به وزارت دفاع، تلفن‌های صاایران را به بازار عرضه کرد و با استقبال خوبی مواجه شد. در ابتدا با هر خط تلفن یک دستگاه گوشی ساژم این شرکت نظامی نیز به متقاضی داده می‌شد. در آن زمان سیاست کلی کشور بر مبنای استقلال و عدم نیاز به واردات کالاهای خارجی بنا شده بود و از هر گونه تولید داخلی حمایت می‌شد در حالی ‌که ورود کالاهای خارجی نیز به آسانی و آزادی صورت نمی‌گرفت. در آن زمان شرکت‌های داخلی دیگری لوازم و سخت‌افزارهای الکترونیکی را به صورت نیمه‌تولیدشده یا همان SMD تولید می‌کردند؛ از جمله مادربوردها و مانیتورهای دیجیتال با نام تجاری هانسول...