بله قربان خواهان

ما معمولاً آن چیزی که خیلی اصرار داریم هستیم، اتفاقاً نیستیم. نمونه‌هایش دور و برمان کم نیست؛ حتی خودمان. اگر کسی خیلی اصرار داشته باشد بر سخاوتمندی‌اش، باید به دنبال رگه‌های خساست در او گشت. اگر من قویاً بر صادق بودنم پافشاری کردم، انتظار ریا و دورویی از من دور از ذهن نیست. یکی از صفاتی که بعضی‌ها خیلی بر آن اصرار دارند، انتقادپذیری است. بارها در تلویزیون و در برنامه‌های انتقادی تخصصی مانند نود یا هفت دیده‌ایم که مربی فوتبال یا یک کارگردان سینما به انتقادپذیری خود تاکید دارد و خود را بسیار دموکرات نشان می‌دهد. اما همیشه و بلافاصله یک جمله کلیدی از آنها می‌شنویم که می‌توان به عیار انتقادپذیری آنها پی برد؛ «انتفاد باید سازنده باشد نه تخریبی»! از قضاوت در مورد این جمله که بگذریم می‌توان فهمید این نشانی است برای آنکه آن شخص فقط از انتقادی استقبال می‌کند که دوست داشته باشد. در محیط‌های کاری هم دیده‌ایم مدیرانی که به ظاهر بسیار دموکرات‌منش نشان می‌دهند اما واقعیت حاکی از چیز دیگری است. چندین سال پیش مدیری داشتم که ایرانی نبود؛ ملیتی از یکی از کشورهای همجوارمان داشت. همیشه اصرار داشت همه اعضای تیم تحت مدیریتش با صداقت همه چیز را با او در میان بگذارند. می‌گفت اگر کسی در هر مورد کاری با من اختلاف دارد خیلی صاف و مستقیم به خودم بگوید نه پشت سرم. اما پس از مدتی تجربه نشان داد این مدیر عزیز به هیچ وجه در آن حدی که نشان می‌داد تولرانس بالایی در شنیدن هر آنچه با منویاتش زاویه داشت، ندارد. شعارش این بود که من از چالش استقبال می‌کنم. دائم تاکید داشت که همکاران بله قربان‌گو نمی‌خواهد. می‌خواست اعضای تیمش او را به چالش بکشند اما در عمل اگر کسی تصمیم‌های او را از لحاظ فنی به چالش می‌کشید، بر‌نمی‌تابید و در انتها تصمیم‌گیرنده نهایی بودن خودش را یادآوری...