مهمان ناخوانده

از ورود «شبکه‌های اجتماعی موبایلی» به ایران چند سالی نمی‌گذرد. خیلی‌ها آنها را تهدیدی می‌دانند و خیلی‌ها فرصت؛ در ابتدا نیز مانند بسیاری از فناوری‌های نو، ورودش با تردیدهایی روبه‌رو بود مثل دوچرخه که قدیمی‌ها آن را ارابه‌ شیطان می‌نامیدند یا برای ویدئو که ممنوعیت‌هایی وجود داشت و ماهواره و چندین مثال دیگر... و حتی امروزه نیز برخی‌، تهدیدانگارانه با آن برخورد می‌کنند، به طوری که وقتی برای نخستین بار مردم از شبکه موبایلی به نام «وی‌چت» استقبال کردند پس از مدتی در سال 92 از سوی کارگروه تعیین مصادیق محتوای مجرمانه فیلتر و از دسترس خارج شد؛ با اینکه به گفته محمود شهابی عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی:«نباید انتظار داشت در عرض سه چهار سال ورود تکنولوژی به جامعه ایرانی که قرن‌ها به صورت سنتی شکل گرفته، یک‌شبه تغییر کند.»  پس از آن کاربران به سوی شبکه‌های اجتماعی دیگر شتافتند و حتی بحث فیلترینگ آنها نیز مطرح شد، با این حال به‌رغم برخی رفتارهای هراس‌آور، آنچه در جامعه ایرانی رخ داد، گسترش بیش از اندازه این اپلیکیشن‌ها در میان جوانان و حتی نفوذ آنها در میان نسل‌های پیشین بود. هادی خانیکی استاد دانشگاه علامه طباطبایی در خصوص تاثیر این شبکه‌ها در جامعه گفت:«قدرت‌های جدیدی در حال شکل‌گیری است که بازتولید فرصت‌هاست، بازار جدیدی در تجارت و سرگرمی ایجاد شده و حال با توجه به جمعه‌بازارهایی که شکل گرفته، جوانان توانا در این فضا کارآفرینی می‌کنند و هر کسی که بتواند از ظرفیت‌های شکل‌گرفته در این شبکه‌ها استفاده کند، برنده است.» در حقیقت اتفاقی که امروز توسط گوشی‌های هوشمند در ایران رخ می‌دهد، شکل‌گیری جوامع متفاوت با تعاریف و نظام‌های ارزشی مختلف است که اعضای این اجتماع برای خود مرزگذاری می‌کنند و زبان ارتباطی مخصوص به خود را دارند و تلاش می‌کنند از طریق این گروه‌های فضایی هویت جدیدی برای خود بیابند. در شرایط فعلی تصمیم‌سازان برای فضایی تصمیم...