طلوع تاریکی

«گاهی سرنوشت، مانند توفان شنی است که مدام تغییر سمت می‌دهد. تو سمت را تغییر می‌دهی؛ اما توفان دنبالت می‌کند. تو بازمی‌گردی؛ اما توفان با تو میزان می‌شود. این بازی مدام تکرار می‌شود، مثل رقص شومی با مرگْ پیش از سپیده‌دم. چرا؟ چون توفان چیزی نیست که دورادور بدمد، چیزی که به تو مربوط نباشد. این توفان خود توست. چیزی است دورن تو. بنابراین تنها کاری که می‌توانی بکنی تن در دادن به آن است، یکراست قدم گذاشتن درون توفان، بستن چشمان و گذاشتن چیزی در گوش‌ها که شن تویش نرود و گام‌به‌گام قدم نهادن در آن. در آن نه ماهی است، نه خورشیدی، نه سمتی و نه مفهوم زمان. فقط ریگ‌های سفید ظریف که مثل استخوان پودرشده در هوا می‌چرخند. این توفان شنی است که لازم است تصور کنی.»۱ مثل بادهای ۱۲۰ روزه سیستان که گاهی تا ۱۷۰ روز هم می‌وزند، توفان بیش از ۱۰ روز بر شهرها گذشت. یا بهتر است بگوییم مانند ابری سنگین، بالای شهر ایستاد. توفانی که این بار از «عدم» شکل گرفت. نبود «اینترنت». این گزارش را بشنوید: [playlist tracklist="false" ids="66534"]   در سریال The leftovers، به دلیلی که نمی‌دانیم چیست، ناگهان دو درصد از مردم دنیا ناپدید می‌شوند. راننده ماشین در حالت حرکت، کودکی در کالسکه یا مغازه‌داری پشت دخل. همه و همه می‌روند، بدون اینکه اثری از خود به‌ جا بگذارند. چنین سریالی شاید خیالی به نظر بیاید یا یکی از ساخته‌های آخرالزمانی هالیوود؛ اما ۲۵ آبان ۱۳۹۸ (۱۶ نوامبر ۲۰۱۹) مردم دنیا به چشم خود دیدند که یک درصد از جمعیت جهان ناگهان ناپدید شد. اینترنت قطع شد و زمان ایستاد. تازه آنجا بود که دانستیم سرگرمی، کسب‌وکار، تحصیل و ارتباطات میان‌فردی و در یک کلام «زندگی» ما تا چه اندازه به اینترنت گره خورده است. شبکه‌ای که یک نفر می‌تواند «دستش روی دکمه» قطع آن برود و تا ۱۰ روز...