دولت، توسعه پایدار و بزرگ داده

بزرگ داده واژه‌ای عمومی برای حجم بسیار زیاد داده‌های دیجیتالی است که از منابع مختلف گردآوری شده‌اند، اغلب خام و ساختارنیافته‌اند و تجزیه و تحلیل آنها با تکنیک‌ها و روش‌های موجود امکان‌پذیر نیست. تقریباً 90 درصد داده‌های موجود در جهان طی چهار سال اخیر تولید شده‌اند. هر روز به میزان سه کوینتیلیون بایت (Quintillion byte) بر این حجم داده افزوده شده و 90 درصد آنها ساختارنیافته هستند. این حجم بالای بزرگ داده حاصل از Web و Cloud، فرصت‌های جدیدی بابت شناسایی، خلق ارزش و هوش تجاری غنی برای پشتیبانی تصمیم‌گیری پیش پای سازمان‌ها قرار می‌دهد. امروزه همه نرم‌افزارهای کاربردی که به عنوان ابزار در حوزه بزرگ داده مورد استفاده قرار می‌گیرند توسط مطرح‌ترین شرکت‌های خصوصی دنیا توسعه یافته‌اند. بخش‌های دولتی نیز به این بینش رسیده‌اند که به عنوان ابزار پشتیبان تصمیم‌گیری، از داده‌های منابع مختلفی همچون وب، سنسورهای بیولوژیکی و صنعتی، ویدئو، ایمیل، شبکه‌های اجتماعی و... برای غلبه بر چالش‌های ملی از قبیل هزینه‌های بالای بهداشت و درمان، اشتغال‌زایی، بلایای طبیعی، تروریسم و... استفاده کنند. حال باید ببینیم ابعاد و زوایای گوناگون بهره‌گیری از این ابزار و دانش در ایران به چه صورت است؛ چگونه از این ظرفیت بزرگ در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور و در سازمان‌های دولتی استفاده می‌شود؛ آیا باید به تردیدهای موجود در بهبود عملیات و تصمیم‌سازی‌های ملی پاسخ دهیم؟ بر همگان روشن است که دولت برای بهره‌گیری از این تکنولوژی تازه (علم تجزیه و تحلیل اطلاعات) باید ظرفیت‌های جدیدی ایجاد و تغییراتی در اهداف و ماموریت‌ها، فرایندهای تصمیم‌گیری، ساختار سازمانی و استراتژی‌های خود اعمال کند. در حال حاضر سازمان‌ها، وزارتخانه‌ها و ادارات دولتی (حتی آن دسته از شرکت‌ها که دارای ارتباطات تجاری و سیاسی هستند) بانک‌های اطلاعاتی متنوعی دارند. با تجمیع و یکپارچگی بانک‌های اطلاعاتی و سرمایه‌گذاری در این رابطه و تحلیل‌های هوشمندانه روی آنها می‌توان در مسیری قرار گرفت که سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌های کشور واقع‌بینانه و...