مظنونین همیشگی

برخی کارشناسان آمریکایی آن را «پترائوس گیت» نامیده‌اند؛ قضیه آن‌قدر جدی است که حتی دوستان صمیمی سازمان اطلاعات داخلی ایمیل خود اعضای سی‌آی‌ای را هم می‌خوانند. دولت ایالات متحده یا با ابزارهای خودکار و تکنیک‌های استراق سمع مصنوعی در حال نظارت بر فعالیت‌های آنلاین شماست یا هر لحظه می‌تواند بنا بر ضرورت، با مجوز و بدون مجوز، سر از کارتان دربیاورد. دیوید پترائوسِ ژنرال، رئیس اسبق سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده، مدتی پیش به دلیل روابط نامشروع با یک خانم مجبور شد از کارش استعفا بدهد. عامل رسوایی پترائوس چیزی جز سرویس ایمیل آنلاین گوگل، یعنی همان جی‌میل خودمان، نبود. این رویداد نه‌تنها سر ریاست سابق سی‌آی‌ای را زیر آب برد، بلکه بحثی مهم پیش کشید: دولت‌ها و سازمان‌های اطلاعاتی کِی، چگونه و چرا به ایمیل مردم عادی و حتی رئیس نیرومندترین سازمان اطلاعاتی جهان، دسترسی دارند؟ مثلا ممکن است همین الان به دلیل رمز عبور ضعیفی که تعریف کرده‌اید، یک غریبه در محتوای ایمیل‌ شما در حال سرک کشیدن باشد. سازمان‌های اطلاعاتی و انتظاماتی امروزه به لطف سرویس‌های ابری در هر زمان و مکان قادرند محتوای شخصی‌ ایمیل هر فرد دلخواهی را بخوانند. لیکن، هنوز هم ساده‌ترین راه برای دسترسی به ایمیل اقدام از طریق یک دادگاه محلی است. ترفند «ذخیره به عنوان پیش‌نویس» پترائوس یک حساب ناشناس داشت که در آن نامه‌هایی می‌نوشت اما هرگز ارسال‌شان نمی‌کرد و برعکس آنها را در پوشه «پیش‌نویس» (Draft) ذخیره کرده بود. پائولا برادول یعنی زنی که پترائوس با او رابطه داشت، با همان حساب کاربری وارد می‌شد، ایمیل‌ها را می‌خواند و بدون فشردن دکمه ارسال، جواب‌شان را می‌نوشت. ترافیک مربوط به این نامه‌ها در مراکز داده گوگل منتشر نمی‌شد و همین امر از استراق ‌سمع آژانس امنیت ملی یا هر آژانس امنیتی دیگر جلوگیری می‌کرد. صد البته تروریست‌ها و کودک‌آزارها به استفاده از این «ترفند» شهره‌اند اما خلافکاران ماهر هم از...