هفت نکته در مورد کارت اعتباری

انواع مختلف کارت اعتباری برای انتخاب وجود دارد

کارت‌های اعتباری معمولی که در هر جایی قابل استفاده هستند و کارت‌های اعتباری صنعت خرده‌فروشی که فقط در فروشگا‌های خاصی قابل استفاده‌اند، دو نوع متداول این کارت‌ها تلقی می‌شوند. حساب سپرده کاربر، ضامن کارت اعتباری اوست و در صورتی که خوش‌قول نباشد، صادرکننده می‌تواند از حساب سپرده او پول را برداشت کند. کارت‌های اعتباری پشتیبانی‌شده برای بانک‌ها و موسسات اعتباری ریسک کمی دارد، به همین دلیل اعتبارسنجی آن نسبتاً آسان است و برای کسانی که اعتبار بالایی ندارند، گزینه‌ ایده‌آلی است.

«رابرت منینگ» استاد و مدیر مالی در انستیتوی فناوری روچستر، توصیه می‌کند که متقاضی از صادرکننده کارت اعتباری بخواهد قبل از هر اقدامی به او سابقه اعتباری بدهد، در غیر این ‌صورت به هیچ‌وجه تاریخچه‌‌ اعتباری نخواهد داشت.

سقفی برای تعداد کارت اعتباری وجود ندارد

بنابر تازه‌ترین اعلام وب‌سایت myFICO، هر فرد به‌ طور متوسط ۹ کارت اعتباری دارد. در واقع تعدادی کارت چندمنظوره برای اکثر نیازهای مشتری وجود دارد.

برای داشتن کارت خرده‌فروشی، فرد باید مطمئن شود که کارت برای فروشگاهی است که مشتری آن است، زیرا کارت‌‌های خرده‌فروشی معمولاً نرخ بهره بالاتری نسبت به کارت‌های عمومی دارند.

کاربر باید نرخ سود کارت اعتباری خود را بداند

نرخ سود کارت اعتباری می‌تواند به‌طرز چشم‌گیری تغییر کند. مواردی مانند امتیاز اعتبار، درآمد، دارایی، میزان بدهی فعلی، خوش‌حسابی و شرایط اقتصادی در این انتخاب موثر هستند. متقاضی دریافت این کارت، باید به یاد داشته باشد که تنها مشتریانی با سوابق اعتباری مشخص، کارت اعتباری با  بهترین (کمترین) نرخ سود را دریافت می‌کنند.

قبل از درخواست، تمام گزینه‌ها باید مورد بررسی قرار گیرد

بانک‌ها، موسسات اعتباری، خرده‌فروشان و شرکت‌های ارائه‌دهنده کارت اعتباری، همگی صادرکننده کارت‌ اعتباری هستند. (ویزا و مسترکارت به پردازش پرداخت کمک می‌کنند و صادرکننده کارت نیستند.)

«لیتا اپستین» نویسنده کتاب «راهنمایی برای خرید با کارت اعتباری»^[1] معتقد است بهترین کارت اعتباری، همان است که نرخ سود کمتری دارد. اگر هدف فرد این موضوع مهم باشد، وقت خود را برای جست‌وجوی بیش از حد تلف نمی‌کند و مدارک خود را بی‌دلیل در اختیار بانک‌ها یا  موسسات اعتباری نمی‌گذارد.

امضای متقاضی برابر با اجرای قرارداد است

توافق‌نامه باید با دقت خوانده شود، زیرا به محض امضا، قرارداد قانونی تلقی می‌شود و این یعنی دریافت‌کننده کارت با شرایط تعیین‌شده موافقت کرده‌ است. موارد توافق شامل:

• کل مبلغی که باید بپردازید؛ یعنی نرخ سود و هزینه‌های جانبی
• نرخ سود سالانه (دیرکرد در پرداخت، خرید بیش از سقف مجاز، انتقال مانده و پیش‌پرداخت خرید نقدی منجر به افزایش نرخ سود خواهد شد.)
• روش محاسبه نرخ سود: بیشتر صادرکنندگان، نرخ سود را به این شیوه محاسبه می‌کنند: (میانگین موجودی روزانه * نرخ دوره) به عبارت دیگر: (APR/تعداد روزهای مشخص در سال)
• APR ثابت یا متغیر: APR با نرخ ثابت، دارای نرخ سود ثابت است. APRهای متغیر به یک شاخص (اغلب نرخ اصلی وام که توسط فدرال رزرو تعیین می‌شود) گره خورده‌اند و بنابراین نوسان دارند.
• مهلت سررسید پرداخت اقساط: تعداد روزهایی (عموماً بین 20 تا 30 روز ) که کاربر باید قبل از اینکه جریمه شود، مبلغ را پرداخت کند.
• هزینه‌ها: هزینه‌های عادی که شامل مبالغی در ازای پیش‌پرداخت خرید نقدی، انتقال مانده و دیرکرد هستند، معمولا بیش از سقف اعتباری متقاضی و گاه سالیانه محاسبه می‌شوند.

متقاضی دریافت کارت باید بدهی خود را پرداخت کند

موضوع این است که دارنده این نوع کارت‌ها با هر بار خرید، بدهکار می‌شود. از آنجا که سیستم‌های خرید اعتباری، بدهی در لحظه را نشان می‌دهند و این بدهی مشمول حداقل بازپرداخت مشخص‌شده در قرارداد است، فرد باید تلاش کند تا بدهی خود را تمام و کمال بپردازد. در غیر این صورت بدهی، مشمول بهره مرکب خواهد بود.

متقاضی باید قرارداد خود را شفاف در اختیار داشته باشد

این حق مشتری یک بانک یا موسسه اعتباری است که قرارداد خود را را شفاف و واضح در اختیار داشته باشد. دارنده کارت، این حق را دارد که از صادرکننده بخواهد قرارداد را به زبانی واضح و روشن همراه جزئیات برای او توضیح دهد.

در پایان باید به این موضوع اشاره کرد که هیچ قانون طلایی برای کارت اعتباری وجود ندارد. اگر  بدهی به موقع پرداخت شود و دارنده این کارت خوش حساب باشد، تخفیف شامل حال او خواهد شد.

منبع: CreditCards