در دام همگونی خودخواسته

با رسیدن سال 2015 زمان آن رسیده تا نگاهی به سال گذشته بیندازیم. فیس‌بوک هم با پیروی از این اصل، یک برنامه خودکار به نام Year in Review به راه انداخت که فیدهای خبری سال گذشته دوستان‌مان را در این شبکه نمایش می‌دهد. بدون شک بسیاری از دوستان این برنامه خودکار را به حال خود گذاشتند و برخی دیگر هم متن اصلی آن (It's been a great year and I want to thank you for being a part of it) را ویرایش کردند. Year in Review به لطف تصاویر هماهنگش درست مثل اسلاید جشن‌های دهه‌های 70 و 80 از مهم‌ترین‌های تعطیلات مردم، بیانگر پرحادثه بودن زندگی کاربران در سال گذشته است. اما دست‌کم آن جشن‌ها رویدادهای اجتماعی واقعی بودند. Year in Review در عوض بر دو مولفه منفور رسانه‌های اجتماعی معطوف است: خودشیفتگی و فقدان کامل فردیت. نکته طنزآمیز این تلاش، نمایش بی‌همتا بودن کاربران فیس‌بوک با انتشار تصاویری چند است؛ اما تا وقتی از مجموعه ابزارهایی یکسان برای نمایش خود استفاده می‌کنیم، چطور می‌توانیم بی‌همتا باشیم؟ این برنامه‌ها ما را به یک ابتذال تبلیغاتی و همگون فرو برده‌اند. ما برای چاشنی بخشیدن به پست‌ها و افزایش تعداد لایک‌ها، جزییات واقعی زندگی‌مان را با هشتگ‌ها و فیدهای به اصطلاح فروتنانه به نمایش می‌گذاریم. اکنون به این موفقیت نایل شده‌ایم که همه این آثار را یکجا در صفحه شخصی‌مان ببینیم. شبکه‌های اجتماعی آن‌قدر در زندگی ما عادی شده‌اند که برای بسیاری، این الگوریتم‌ها (و حتی اجازه دادن به فیس‌بوک برای ایجاد خودکار آن) نه‌تنها پذیرفتنی، بلکه طبیعی است. اما آیا با وجود اینکه خود نسبت به آنچه در گذشته برایمان نوستالژیک بوده آگاهیم، نیازی به این الگوریتم‌ها داریم؟ این مراسم بزرگداشت سالانه چه چیزی به ما می‌افزاید؟ تولدها و ازدواج‌های بسیار، جشن نامزدی، شغل جدید، سفر در تعطیلات، جشن‌ها و مهمانی‌های گروهی. اما آن افرادی که سال گذشته شغلی یا عزیزی...