گم شدن کیک چند هزار میلیاردی در مهمانی چاق‌ها

چندین وزیر و دولت آمدند و رفتند اما هیچ‌کدام به اندازه کرونا نتوانستند فناوری را در جامعه جدیت ببخشند و برای صاحبان زیرساخت‌های فناوری این مهمانی رنگین را فراهم آورند. این مهمانی آن‌قدر شلوغ و پرسروصدا بود که له شدن چند مهمان قدیمی‌تر و پیام‌رسان زیر دست و پای مهمان تازه‌وارد توجه کسی را جلب نکرد. حتی در این مهمانی یک کیک کوچک چند هزار میلیارد تومانی هم گم شده است. رد پای این ماجرا را در چند ماه قبل باید جست‌وجو کرد، جایی که یکی از معاونان وزیر آموزش پرورش گفت می‌خواهیم به دانش‌آموزان سیم‌کارت ارزان بدهیم. بدیهی بود که آموزش و پرورش اپراتور نیست و پولی هم برای کارهای خلاقانه ندارد، اما جامعه دانش‌آموزی چه جذابیتی می‌توانست برای سرمایه‌گذار داشته باشد تا روی آن سرمایه‌گذاری شود؟ پاسخ کوتاه است: بکرترین جامعه کاربری که هیچ‌کس نتوانسته بود به آن دست یابد. ۱۴ میلیون کاربر بالقوه هفت تا ۱۷ سال که طبق آمار در سال‌های آینده رشد هم خواهند کرد. این جامعه طبق قانون حق داشتن سیم‌کارت مستقل و رسمی نداشت اما به نوعی حجم فوق‌العاده‌ای از دیتای کشور را همین طیف مصرف می‌کنند. همچنین این افراد برخلاف چرخه نرمال کاربران جدید سایر اپراتورها که زمان وفاداری (نگهداری سیم‌کارت) کوتاهی دارند، می‌توانند حتی بیش از ۱۲ سال تحصیل مشتری باقی بمانند. از طرف دیگر اجباری شدن این کانال دسترسی برای این جمعیت کاربران طلایی گنجی مثال‌زدنی بود که هر نوع حرکت انحصارطلبانه‌ای را توجیه می‌کرد. این جامعه چه ارزش‌های بالقوه دیگری داشت؟ در روزگاری که MVNOها در همه جای دنیا تمام تلاش‌شان را می‌کنند تا با تبلیغات گران و خلاقانه و شرایط ویژه یکی‌یکی کاربر جذب کنند، برای برنده بازی که از فرط چاقی در نوآوری و ارائه سرویس‌های جدید دچار فقر خدمات است یک بسته کوچک حاوی ۱۴ میلیون دانش‌آموز، یا همان کاربر جدید، بی‌هیچ هزینه‌ای ارسال شد. چه...