پس از توفان

بدون اغراق یکی از مهم‌ترین و البته شوکه‌کننده‌ترین اتفاقی که یک ماه پیش کشور را در بهت فرو برد نه تصمیم دولت برای افزایش قیمت بنزین که قطع اینترنت برای جلوگیری از ناآرامی‌های مربوط به همین تصمیم بود. حالا هفته‌ها از این اتفاق گذشته و اینترنت مرحله به مرحله بازگشته است. اما قطع اینترنت دوباره بحث ظهور «اینترنت ملی» را بر سر زبان‌ها انداخته است. اضافه کردن واژه ملی به «اینترنت» که خود به بین‌المللی بودن یک راه ارتباطی و بدون مرز اشاره دارد بیشتر از اینکه یک برداشت مبالغه‌آمیز از مفاهیم وطن‌پرستانه و عشق به سرزمین مادری باشد، نگاه سیاسی و رادیکالی را نشان می‌دهد که هر بار با اظهارات مقامات کشور این ترس را در دل کاربران می‌کارد که اینترنت، سرویسی که قرار است بدون هیچ مرزی امکانات جهانی را در اختیارمان بگذارد، تبدیل به آکواریومی شود که در آن هیچ صدایی جز صدای خود را نمی‌شنویم. پرونده پیش رو نه در مورد قطع اینترنت و تاثیرات آن بر تجارت و روان نیروی انسانی و کاربران معمولی اینترنت است که تاکنون قلم‌فرسایی‌های گوناگونی در این مورد شده؛ بلکه فراتر از این موضوع در مورد ظهور ملی‌گرایی یا ناسیونالیسم دیجیتالی است و اینکه ملی شدن فناوری در کشور می‌تواند چه عواقبی برای بازیگران این بازار در پی داشته باشد. همچنین این موضوع در بخش‌های خدمت و تجارت (65تا84) و حقوق فناوری(87تا94) این شماره ماهنامه نیز مورد بررسی قرار گرفته است که می‌توانید با مراجعه به این بخش‌ها آن را مطالعه کنید.