یک نسخه دوای تمام دردها نیست

از زمانی که اینترنت وارد کشورمان شده است تاکنون، بیش از نوع فناوری، صرفاً کیفیت دسترسی پارامتر تعیین‌کننده‌ کاربران برای انتخاب سرویس‌دهنده بوده است. شاید دلیل آن در گذشته ورود انحصاری اینترنت به ‌صورت دایال‌آپ (Dial-Up) بود اما در حال حاضر بیشتر از تمام دلایل، نبود شناخت کافی از فناوری‌های اتصال به اینترنت دلیل اصلی تمایل عموم کاربران برای پاسخگویی به تمام نیازهای خود تنها با یک سرویس اینترنتی بوده است. از هنگامی که ADSL بحق به ‌دلیل برتری در کیفیت و نه قیمت جایگزین دایال‌آپ شد اغلب کاربران ایرانی یاد گرفته‌اند در انحصار به نیازهای اینترنتی خود پاسخ دهند. گویی اینترنت در سبد ملزومات یک کاربر ایرانی فقط یک جای خالی دارد. اما با ورود فناوری وایمکس و پس از آن اپراتورهای موبایل به حوزه‌ دیتای بی‌سیم و تقسیم اینترنت کشور به سه ‌حوزه‌ موبایل (4G,FD-LTE)، ثابت سیمی (ADSL,FTTX) و ثابت بی‌سیم (TD-LTE) تعداد بازیگران بازار ICT کشور افزایش یافته و هر کدام فناوری جدیدی را برای اتصال کاربران به اینترنت معرفی کرده‌اند. با این حال هنوز هم کاربر ایرانی به دنبال یک نسخه برای پاسخ به تمام نیازمندی خود به اینترنت می‌گردد. نکته‌ای که متاسفانه با نبود یک نظارت دقیق و تنظیم بازار می‌تواند منجر به از دست رفتن فضای رقابت در بازار اینترنت کشور شود و مجدداً مسیر انحصار را هموار کند. شاید اگر شناخت دقیقی از انواع فناوری اینترنتی و حوزه‌ فعالیت هر کدام از آنها وجود داشته باشد، بهتر بتواند کاربر را در تامین نیاز خود یاری دهد و به گسترش بازاری فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور کمک کند. قطعاً این مساله هدف اصلی متن حاضر است. جایگاه هر فناوری اینترنتی کجاست؟ ADSL؛ محدود ولی ارزان اینترنت کابلی (سیمی)، یا در شکل بهبودیافته‌تر آن ADSL، نوعاً فناوری اینترنت ثابت است. این فناوری با جداسازی خط تلفن از دیتا اینترنت را از طریق مرکز مخابراتی و...