در کجای زمین هوش مصنوعی قرار داریم؟ دولتی و خصوصی، شکافی که به سود کسی نیست

هوش مصنوعی بسیار سریع‌تر از آنچه انتظار می‌رفت به عنصری حیاتی و استراتژیک در توسعه ملت‌ها بدل شده است. از رده‌بندی‌های مختلفی که هرساله انجام می‌شود تا سرمایه‌گذاری‌های عظیمی که دولت‌ها در مبحث توسعه زیرساخت‌ها و دیتاسنترها و پردازنده‌های قدرتمند انجام می‌دهند؛ همه و همه یک پیام واضح و صریح دارند: هوش مصنوعی امری استراتژیک و کلیدی است که جا ماندن از آن به همان اندازه توسعه و همه‌گیری‌اش سریع و نفسگیر است. همچون سایر مسائل اقتصادی و دیگر فناوری‌های تکنولوژیک نیز این مبحث به دو حوزه دولتی و خصوصی تقسیم شده است. دولتی که با توجه به ابعاد و امکانات خود در راستای توسعه زیرساخت و گسترش آموزش حرکت می‌کند و بخش خصوصی که با توجه به چابکی و بهره ‌بردن از متخصصان خود به هرچه بیشتر عملیاتی شدن و تولید محصولات این حوزه کمک می‌کند. در ایران اما این شکاف میان دولت و بخش خصوصی تا چه اندازه عمیق است، شرح وظایف آنها به چه صورت بوده و این امر تا چه حد به سوی توسعه و پیشروی یا عقب‌ماندگی حرکت کرده است، این شکاف تا چه حد به دولت و استارت‌آپ‌ها آسیب زده یا کمک‌رسان بوده؟ پرسش‌هایی هستند که پاسخ دادن به آنها می‌تواند تصویری بسیار واضح و منطقی از وضعیت فعلی و حتی آینده به دست دهد. شکاف میان خصوصی و دولتی ذات بازار است محمدرضا معبودیان، رئیس کارگروه هوش مصنوعی اتاق بازرگانی ایران، معتقد است فاصله میان بخش خصوصی و دولتی امری طبیعی است، آن را ذات بازار می‌داند و مثال‌هایی از شاخص‌ترین ‌آنها را نیز ذکر می‌کند: «همین الان فاصله شرکت‌هایی مانند آمازون و گوگل و مایکروسافت را با حاکمیت آمریکا می‌بینید که اصلاً قابل قیاس نیست. یا OpenAI را اگر بخواهیم با یک سازمان دولتی در آمریکا مقایسه کنیم متوجه این فاصله می‌شویم. همین قضیه در ایران هم صادق است، اما به شکل...