آینده‌ اینترنت بی‌سیم ایران چه می‌شود؟

استفاده‌ همگانی از اینترنت در ایران تاریخچه‌ طولانی‌ای ندارد. از اینترنت کم‌سرعت دایال‌آپ و محدودیت‌های مخابراتی در عرضه اینترنت ADSL تا وجود انحصار در تعداد ارائه‌دهندگان این سرویس همگانی ویژگی‌هایی بوده‌اند که اینترنت در ایران با خود حمل ‌کرده است. چنانچه در گذشته ارائه محدود اینترنت روی سیم‌کارت‌های موبایل (GPRS/EDGE) نیز نتوانست عقب‌ماندگی کشور را از نظر دسترسی به اینترنت جبران کند. با ورود فناوری وایمکس بخشی از عقب‌ماندگی کشور در سرعت‌، دسترسی و استفاده‌ کاربران از اینترنت کاهش یافت. این فناوری که مدت‌ها پیش از ورود به ایران دوران بلوغ خود را گذرانده‌ بود روی فرکانس 3.5GHz با استفاده از مودم‌های رومیزی، یو‌اس‌بی و بعدها جیبی اینترنت بی‌سیم را با سرعت حداکثر تا چهار مگابیت بر ثانیه در اختیار کاربران قرار داد و با استقبال نیز روبه‌رو شد. هنگامی که وایمکس به ‌عنوان فناوری انتقال داده‌‌ بی‌سیم ثابت پا به عرصه‌ اینترنت ایران گذاشت هیچ‌کس فکر نمی‌کرد در کمتر از 10 سال این فناوری (در زمان خودش پیشرو به شمار می‌رفت) جای خود را به یک فناوری با ظرفیت‌های چند برابری دهد. وایمکس ادامه‌ استاندارد IEEE بود که متداول‌ترین شکل ارائه‌ آن حتی در حال حاضر با نام وای‌فای در اغلب دستگاه‌های الکترونیکی شناخته می‌شود. این فناوری با توجه به حجم و سرعت‌های ارائه‌شده توانست با کمک دو اپراتور اصلی ارائه‌دهنده (مبین‌نت و ایرانسل) به‌ سرعت راه خود را به ‌سوی کاربران تشنه‌ سرعت و جابه‌جایی (Portability) ایرانی باز کند و در رقابت جدی با ارائه‌دهندگان اینترنت ADSL قرار گیرد. شرکت‌هایی که با توجه به زیرساخت‌های آن زمان، وجود انحصار و محدودیت‌های قانونی توانایی ارائه‌ سرعت‌های بالای 128 کیلوبیت بر ثانیه را برای کاربران خانگی نداشتند. اینترنت روی سیم‌کارت GSM نیز فاقد پتانسیل لازم برای ارائه‌ سرعت بالا در اینترنت بود. این در حالی است که وایمکس به‌رغم ورود سریع نتوانست آن‌طور که پیش‌بینی می‌شد بازیگر اصلی اینترنت بی‌سیم...