نگاهی به ضرورت سواد دیجیتالی در چشم‌انداز سازمان ملل؛ حاشیه تا متن

سواد دیجیتالی برای همه شهروندان در جهان، چه برای برقراری ارتباط، یافتن شغل، بهره‌مندی از آموزش جامع چه اجتماعی شدن، به یک ضرورت تبدیل شده است. کسب مجموعه مناسبی از مهارت‌های دیجیتالی نه‌تنها برای یادگیری و آمادگی نیروی کار بلکه برای پرورش جوامع بازتر، فراگیرتر و ایمن‌تر نیز حیاتی به نظر می‌رسد. یادگیری سواد دیجیتالی مانند سایر مهارت‌ها باید از مدرسه شروع شود. با این حال، بسیاری از سیستم‌های آموزشی فاقد زیرساخت‌های مناسب، تجهیزات فنی، معلمان آموزش‌دیده یا معیارهای یادگیری هستند که مانع ادغام موثر سواد دیجیتالی در برنامه‌های درسی می‌شود. باید توجه داشت که راهبردهای موثر برای پرداختن به سواد دیجیتالی و مهارت‌سازی مستلزم سرمایه‌گذاری دولتی و خصوصی در زیرساخت‌های دیجیتالی، چارچوب‌های خط‌مشی و حاکمیت و همچنین آموزش استفاده از فناوری‌های دیجیتالی است. نسل‌ها، آینه‌ای از تاریخ خواندن، نوشتن و حساب کردن مهارت‌های اساسی هستند که افراد در مدرسه یاد می‌گیرند و در طول زندگی خود از آنها استفاده می‌کنند. اما با تکامل جوامع و پیشرفت تکنولوژی، نیازها و خواسته‌های یادگیری یک نسل با نسل بعدی تغییر می‌کند. برنامه‌های درسی در موسسات آموزشی باید با این تغییرات همگام باشد تا واقعیت‌های جدید را منعکس کند. موسسات آموزشی این کار را با حذف محتوای قدیمی، ترکیب رشته‌های جدید و نوآوری با ابزارها و تکنیک‌های آموزشی جدید انجام می‌دهند. در حالی که نسل‌های قبلی آمریکایی، لاتین و مختصرنویسی را یاد می‌گرفتند، نسل‌های فعلی اسپانیایی یا فرانسوی را یاد می‌گیرند و تایپ را تمرین می‌کنند. در بسیاری از مدارس دولتی در سراسر ایالات متحده، خط شکسته دیگر آموزش داده نمی‌شود. اکنون کودکان با استفاده از فناوری‌های جدید مانند تبلت و کامپیوتر، نوشتن و تایپ کردن را تمرین می‌کنند، نه ماشین تحریر. در کشورهای پیشرفته، تجهیزات آموزشی مانند تخته‌سیاه و حتی تخته وایت‌برد جای خود را به ابزارهای پیشرفته مانند Promethean boards داده‌اند. [caption id="attachment_207411" align="aligncenter" width="768"] پروژه Going Digital مربوط به OECD...