به جفا نمودن تو ز وفات برنگردم؛ ضمانت در قراردادهای نرم‌افزاری

اصطلاحی در بین خریداران رواج دارد به این مضمون که وقتی می‌خواهید چیزی بخرید، فروشنده تعهد تمام دنیا را به شما می‌دهد ولی وقتی آن را خریدید، آنچه دست شما را می‌گیرد فضای خالی است! به همین دلیل کشمکشی ابدی بین خریدار و فروشنده برای کسب بیشترین حق و دادن کمترین تعهد وجود دارد که در نهایت و در بهترین حالت هم به قراردادی منجر می‌شود تا هر یک از آنها به نیمی از خواسته‌های خود دست پیدا کنند. البته روی کاغذ، نه در عمل. آنچه در اجرای قرارداد روی می‌دهد یا نمی‌دهد، بیشتر متکی به ابزاری است که «ضمانت» نامیده می‌شود. در مذاکرات قراردادی، شروط مربوط به ضمانت نرم‌افزار یکی از پرچالش‌ترین مفاد توافق است. دلیل آن هم روشن است: همچنان که زمان می‌گذرد، ارجاعات و دعاوی حقوقی مربوط به اختلافات نرم‌افزاری طرفین در دادگاه‌ها یا مراجع داوری افزوده می‌شود و برای هر دو طرف مشتری و توسعه‌دهنده نرم‌افزار ضروری است که با پیش‌بینی اختلاف‌های محتمل، سازوکارهایی را در قرارداد بگنجانند تا کمتر مجبور به توسل به راهکارهای حل اختلاف شوند. تعهدات مربوط به «ضمانت» در قراردادهای نرم‌افزاری در سه دسته جای می‌گیرند: دسته اول ضمانت عملکرد نرم‌افزار به معنای ضمانت کارکرد صحیح محصول از منظر فنی، دسته دوم ضمانت مالکیت نرم‌افزار به معنای ضمانت عدم ادعای مالکیت توسعه‌دهنده یا اشخاص ثالث بر محصول و دسته سوم ضمانت عدم نقض حقوق اشخاص ثالث به معنای ضمانت جبران خسارت هرگونه ادعای مطرح‌شده از سوی اشخاص ثالث مبنی بر نقض حقوق مالکیت فکری آنها بر محصول یا بخشی از آن. از بین این سه مورد با توجه به گستردگی و اهمیت مورد اول در این نوشته به آن پرداخته خواهد شد: ضمانت عملکرد نرم‌افزار چنین ضمانتی، نوعاً در بسیاری از قراردادها وجود دارد و بر اساس آن، توسعه‌دهنده متعهد می‌شود نرم‌افزار به شکل و شرایطی که توسعه‌دهنده ادعای آن را داشته...