بررسی انتخابات سازمان نظام نصر به قلم امیر حسین سعیدی نائینی

باز فصل انتخابات فرا رسید و بعضی از وقایع اتفاقیه غم بر غم افزود. آدمی سرانگشت حیرت به دندان می‌گیرد که چرا آتش اختلافات را برپا می‌دارند و خود و صنف را می‌سوزانند؛ مگر نمی‌دانند که سرمایه صنف اتحاد و انسجام اعضای آن است. مگر نمی‌دانند اختلافات و افتراقات ریشه در خودخواهی‌ها دارد و نتیجه‌اش اسیر کردن صنف در دست مشکلات و خسته و خراب و مفلس شدنش؛ تا بسوزد و بسازد و چون یتیم بی‌پدر بگرید.

چرا با صلح و صفا آرامش نمی‌خواهند صنفی بسازند که ماوا و مأمن اعضا باشد. چرا در پی ایجاد جهنمی هستند که هر جای آن دعوا باشد. هر یک به هوای آنکه از دیگری برتر است از صلح و صفا و آشتی و اتحاد دوری می‌جوید و برای یکدیگر لاف در می‌کنند و بعضی اطرافیانشان برایشان لاو می‌ترکانند و می‌گویند تویی که غیر تو در روزگار نتواند امور صنف را رتق و فتق کند. چنان وانمود می‌کنند که انگار اگر رای به دست آورند هرچه مشکل در صنف است، رفع ‌می‌کنند. یا فکر می‌کنند گوی دولت را برده و جام سعادت را در دست دارند و چون انتخاب شوند به دست ببینند در آن آینه هرچه هست. حس می‌کنند که نکرده‌اند به همه عمر کاری که پسندش نکند رای مردم؛ حال آنکه تاکنون عاجز از یک اتحاد و وفاق صنفی بوده‌اند، دم از اقتدار می‌زنند حال آنکه در این ایام انتخابات هر پچ‌پچی بین دو کس کک به جانشان می‌اندازد.

توقع نیست آنچنان که مدعی هستند که شیفته خدمتند چون پروانه به دور شمع بسوزند ولی حداقل توقع داریم که دعوا را ترک کنند. البته حضور داوطلبانی برای خدمت به صنفی مهم و حساس را باید قدر دانست و بزرگان و با تجربه‌های صنف باید از جان و دل آنها را یاری نمایند؛ اما به نظر می‌رسد بزرگان در خواب خوش فرو رفته و فردی خود را سلیمان دانسته انگشتری به نمایندگی از آنان به دست کرده که بعضاً به دست اهرمن بوده و چون خود را سلیمانی دانسته و دیگران را موری به حساب نیاورده از اسلام دور افتاده و سعادت از دست داده است البته کیست که از آفت اهرمن در امان ماند؟ از آنجا که عمری در راستای اهداف صنفی قدم برداشته، احترامش بر همه واجب و دور از انصاف است با چند اشتباه سهوی کارنامه درخشان فردی را زیر سوال برد.

توقع می‌رود که داوطلبان به فرد یا افرادی که مانع وحدت هستند نهیب زنند و از آنها بخواهند به جای دعوا کردن و آنچه در اطراف دارند حواله یکدیگر کردن دور هم جمع شوند و فردی که هر دو دسته قبول دارند که حلیم باشد و حکیم و به وقت اختلاف فرخنده و بخشنده به عنوان رئیس تهران و سپس با هماهنگی به عنوان رئیس نصر کشور با بالاترین رای انتخاب کنند. یا در پی جا و مقام و منفعتند.

وحدت منتخبین صنف و اعضای آن باعث می‌شود تا در مذاکرات با دولت با قدرت و اقتدار ظاهر شده و راه نفوذ بعضی از مدیران ناسالم که نفوذشان حفره‌های تفرق صنف است بسته شود و انسجام صنفی حاصل شود.اگر همچنان بر سر کرسی ریاست جنگ ادامه یابد و انسجام شکل نگیرد رئیس منتخب تهران به عنوان رئیس کشور انتخاب نخواهد شد و باز خاطرات تلخ گذشته یعنی اختلاف رئیس کشور و رئیس تهران ادامه می‌یابد و متاسفانه اساسنامه به گونه‌ای است که هر یک می‌تواند کار دیگری را قفل کند. حتی برگزاری انتخابات تهران با مشکل روبرو خواهد شد؛ چون احتمال اعتراضات بازنده با بیان مطالب معمول بازنده‌ها کار را به چالش و مشکل خواهد کشاند. سطح اعتماد اعضا کاهش می‌یابد، دولتی‌ها آنچنان که باید و شاید تحویل نخواهند گرفت و بسیاری از معضلات که همه می‌دانند.

لذا از طرفین دعوا نه تنها انتظار داریم که آتش‌بس دهند بلکه توقع داریم از این پس ره هوشمندان پیش گیرند و در فرصت باقیمانده با حضور نمایندگان تام الاختیار خود با میانه‌داری پیشکسوتان مورد قبولشان، جلسه یا جلساتی تشکیل داده و پس از توافق بر سر فرد ی مرزی الطرفین حداقل برای انتخاب رئیس تهران که رئیس ایران هم بشود به توافق رسند و وی را با حداکثر ممکنه آرا به ریاست محترم جمهور معرفی نمایند و اگر به لیست واحد هم نمی‌رسند اختلاف لیست‌ها را به حداقل ممکنه رسانند و بین خود و به اعضای صنف شرافتمندانه تعهد دهند که هرگز دعوا و جارو جنجال راه نیندازند و به بدگویی از یکدیگر نپردازند و دست در دست هم به یاری صنف بشتابند و شک به دل راه ندهند که اگر چنین کنند صنف هم با تمام وجود با آنها خواهد بود و مهرشان را به دل خواهد داشت.

ما هم گرچه به مصلحت کردیم اظهار رنجش؛ ولی دانیم و دانید که بعد از آشتی بدگمانی نمی‌ماند. و نه تنها غبار کینه‌ای از هیچ کدامشان بر دل ما نیست بلکه بعضی از آنها را سال‌هاست که می‌شناسم و از اعضای شریف صنف هستند. همچون آقایان حکیم جوادی که حلیم است و حکیم و دیگر عزیزان همچون جنابان اسلامی، فروزنده، فرامرزی، سهیل ترکان، حمید بابادینیا، آزاد معروفی، فرهاد کرم‌زاده و سرکار خانم بهناز آریا.اگر از دیگر داوطلبان عزیز نامی برده نشد چون افتخار آشنایی‌شان را هنوز به ما عنایت نفرمودند یا کهولت سن است و ضعف حافظه.

باز هم تکرار می‌کنم رسیدن به وحدت و دوستی و اعلام تعهد جهت پرهیز از دعوا و اختلاف از اولین نشانه‌های استحقاق برای داشتن اعتماد اعضای صنف است و اگر فکر کنید رسیدن به کرسی صنفی با لطایف الحیل معمول در انتخابات به هدف رسیده‌اید سخت در اشتباهید. همه دست دعا بلند می‌کنیم که خداوند لطف و صفا و صمیمیت و محبت و دوستی نسبت به یکدیگر را در دل شما قرار دهد و باعث و بانی بزرگترین خدمات به صنف شوید.