ریچارد دویت (Richard Devitt)، صاحب رستوران بازنشسته ۸۶ سالهای که زندگیاش را در ماساچوست میگذراند، ایمیل ندارد و هنوز از تلفن تاشو استفاده میکند. ریچارد درباره گوشیهای هوشمند و رسانههای اجتماعی میگوید: «راستش به آنها نیازی ندارم.» شرکت در مراسم کلیسا، جشن تولد و حتی گرفتن وقت از پزشکان، این روزها نیاز به اقدامات آنلاین دارد؛ اما این هم نظر او را تغییر نداده است. بسیاری عقیده دارند مسنترها در زمینه فناوری ناوارد هستند یا از دستگاههای مربوطه خوششان نمیآید، اما لزوماً اینطور نیست. افراد مسنتر از فناوریهایی استفاده میکنند که آنها را مفید میدانند و در برابر فناوریهایی که به دردشان نمیخورد مقاومت میکنند. این رویکرد در مواقع عادی و در مواردی نظیر پر کردن فرمهای آنلاین یا دسترسی به نتایج آزمون مشکلساز است. اما هنگام همهگیری، یعنی زمانی که اتصال به اینترنت تعامل اجتماعی و مراقبتهای پزشکی را به همراه دارد، میتواند کشنده باشد. تقریباً ۲۷ درصد از آمریکاییهای بالای ۶۵ سال پا به جهان آنلاین نگذاشتهاند و درک چرایی این مساله گام مهمی در جهت تغییر آن است. اگر شرکتها دستگاهها و نرمافزارهایی طراحی میکردند که برای سالمندان ارزش داشته باشد، بسیاری از آنها شکافی میان خود و دنیای دیجیتالی نمیدیدند. از بین بردن این فاصله در جریان بیماریهای همهگیر، میتواند زندگی افراد را نجات دهد. بنا بر آمار مرکز تحقیقاتی پیو (Pew Research Center)، در سال ۲۰۲۰ حدود ۷۳ درصد از افراد بالای ۶۵ سال در ایالات متحده از اینترنت استفاده میکنند، رقمی که در سال ۲۰۰۰، چهارده درصد بوده است. هرچه سن افراد زیادتر باشد، پذیرششان نسبت به اینترنت، فضای مجازی یا تلفنهای هوشمند کمتر است؛ البته کسانی که این فناوریها را پذیرفتهاند از آنها استفاده زیادی میکنند و مهارتهای جدیدی در این زمینه یاد میگیرند. سریعترین رشد جمعیتی آنلاین به سالمندان مربوط است، هرچند برخی از آنها همچنان از خودشان مقاومت نشان میدهند. مانع...
شما وارد سایت نشدهاید. برای خواندن ادامه مطلب و ۵ مطلب دیگر از ماهنامه پیوست به صورت رایگان باید عضو سایت شوید.